Fietsproef,
Als lichte hypochonder sta je niet te springen om een ziekenhuis bezoek, hoe onbeduidend ook.
Totdat ik vorige week met een rare druk op mijn borst wakker werd. Mijn diagnose was “hyperventilatie” maar het hypochondertje in mij fluisterde: “pssst t’zou zo maar een hartaanval kunnen wezen, misschien haal je de middag niet eens”.
Al blazend in mijn handen heb ik de middag gehaald, de steken trokken weg en ik vertelde mijzelf “zie je wel, gewoon hyperventilatie”, dat heb ik wel es vaker in drukke tijden.
Die dag moest ik toevallig ook voor de jaarlijkse bloeddruk controle en ik vertelde de huisarts tussen neus en lippen door en zo luchtig mogelijk dat ik wat vervelend was opgestaan die ochtend. De dokter vroeg, wat ik dan voelde, waar de pijn zat en hoelang het aanbleef enz.
Ze dook in de computer en herhaalde nog maar es dat mijn ouders bekend waren met hart en vaatziektes. En hoe oud was mijn vader ook alweer toen hij zijn eerste hartaanval kreeg? 48 jaar? Jahaaaa, alsof ik dat niet weet! Er werd voor mijn en haar gemoedsrust een fietsproef geregeld.
Vanmorgen was het zover, ik mocht hoera!, vlak na de kerstdagen waarin ik mij natuurlijk tegoed had gedaan aan alles wat God verboden had, een fietsproef doen.
Zo’n proef hangt mij de dag ervoor al als een zwaard van Damocles boven’t hoofd.
In het ziekenhuis aangekomen voel ik mijn hart al 3 keer overslaan en zich enorm verhogen. Ik moet een kwartier wachten, in dat kwartier ga ik 2 keer plassen en ram ik, terwijl ik uit de toiletruimte loop, in mijn zenuwen, onhandig de hele zeepmachine van de wand. Grrrr, ik probeer dat ding er weer op te hangen, maar tot 2 keer toe flikkert hij mij door al het zeep uit mijn handen. Ik heb het ding uiteindelijk in het gootsteentje gesmeten, zoek het uit!
Mijn hartslag is inmiddels tegen de 200 schat ik zo in. (Ik had beter gelijk een pyamaatje mee kunnen nemen en een tandenborstel want, voorlopig was ik hier nog niet weg, vermoedde ik)
Eindelijk komt er een soort van zuster met een schort uit de “functiekamer” en roept, “mevr. De Lange”.
Ik mag mijn bovenkleding uitdoen, behalve mijn BH. De onderkleding mag aanblijven gelukkig! Vervolgens krijg ik van Corrie (zo heet de dienstdoende zuster)een bloeddruk meter aan mijn arm en allerlei dingen op mijn lijf. De bloeddruk wordt gemeten.
Jenny (de collega van Corrie die de computer beheerst en de results bijhoud vindt de bloeddruk aan de fórse kant. (Tip 1, zulke uitspraken nóóit doen bij een hypochonder!)
De proef gaat beginnen, vooraf vraagt Jenny nog of ik van fietsen hou en sportief ben.
“Nou" zeg ik,”ik hou niet zo van fietsen, maar ben wel heel sportief hoor, ik volleybal, wandel veel”….maar Jenny zegt “dus je fiets weinig of nooit?” Ja Jenny, daar heb je een punt, ik fiets weinig of nooit….” We gaan beginnen, ik moet eerst wat meer ontspannen zitten… duhhh, en hop zo die gaat….Start de band!
Ik trap lekker weg en moet tussen de 50 en de 70 blijven, ik moet mijn best doen om ónder de 70 te blijven zó goed ga ik van start! Ondertussen kijk ik met een “zie je wel dat ik sportief ben” blik naar Jenny. Na enige minuten fietsen, wat wel steeds zwaarder wordt (want Jenny voert de druk op), gaat Jenny wat op fluistertoon overleggen met collega Corrie.
Ik hoor het woord “cardioloog” vallen. (Tip 2, ga nooit fluisteren in de buurt van een hypochonder, je wekt de indruk dat het laatste uurtje geslagen is)
Er wordt mij verteld dat de cardioloog langs komt om mee te kijken…Mijn benen verzuren terstond en ik roep met een piepstemmetje en achter adem….hoezo moet de dokter erbij? De fietsproef gaat inmiddels nóg zwaarder, ik heb het gevoel dat ik de Mont Everes op fiets. Daar komt de brenger van het slechte nieuws in witte jas. Hij kijkt met serieuze blik naar al die papieren die uit de computer rollen, en zegt gelukkig, “ach dat valt wel mee, ik kijk er straks verder naar”. Pffffft ik haal opgelucht adem. Uiteindelijk gaat het fietsen echt niet meer en ik moet mijn best doen om het al hijgend tegen de 40 te houden. “Nog even volhouden roept Jenny! En nog maar even doorfietsen want, zegt Jenny zorgelijk tegen Anja “moeten we hem niet nog es bellen, want ik zie een “dingetje”.
“Wat voor dingetje”, hijg ik uit. (Tip 3 praat niet over zaken waar je geen verstand van hebt in de buurt bij een hypochonder, hij of zij maakt daar zijn eigen horror verhaal van!)
Ze besluiten niet te bellen, want de dokter gaat vandaag zoiezo kijken.
Eindelijk mag ik van die klotefiets af, Nou nog één keer de bloeddruk. Die is gezien mijn gehijg veel te hoog. Aankleden en weg wezen uit dit ziekenhuis. Jenny roept bij het weggaan nog dat zij natuurlijk geen cardioloog is. Ik knik héél bevestigend en denk “hou je bek dan, stomme koe. Want ik ga mij de komende dagen natuurlijk wél bezig houden met “het dingetje”. Het zwaard blijft nog wel even hangen dus. Maar als echte hypochonder hangen er zoiezo bijna altijd zwaarden…….. dus ach eentje meer of minder…..
Kusssien.
