Kaasboer Siebren. Hier op het platteland komt er nog een ware kaasboer aan de deur. Sinds we hier wonen koop ik op de donderdag de kaas bij Klaas. “KlAAS KAAS” staat op zijn kar. Toen ik kennismaakte met Klaas zei ik “dat is dan ook toevallig dat u Klaas Kaas heet en ook kaasboer wordt”. Hij moest hier erg om lachen, hij heette weliswaar Klaas maar niet Klaas Kaas. (Deze blonde opmerking kan bij de rest van mijn opgetekende blonde opmerkingen, maar dit terzijde) Klaas heeft een goed systeem, hij heeft een tasje laten maken in de vorm van een kaas, deze kan ik met een boodschappen lijstje erin, aan de postbus aan de weg hangen, zodat hij, wanneer ik niet thuis ben, mij toch van kaas kan voorzien. En als ik niets nodig hebt, belt hij vanuit zijn kar 1 keer en rijdt hij gewoon door omdat hij geen tasje ziet hangen. Klaas blij, ik blij! Klaas heeft buiten allerlei soorten kaas ook wel een worstje, olijfje enz. Klaas is een vreselijk aardig man, wanneer ik thuis ben neem ik wel even de moeite om naar zijn kar te lopen en een praatje aan te knopen. Dit gaat meestal over het weer en nu natuurlijk dat we allebei bliedde zijn dat het veurjoar weer kumpt. Maar nu komt het….enkele weken geleden stopte er hier op de dinsdag morgen een ander soort busje aan de weg, een geel/groene. met de naam “SIEBREN” erop. Hij stopte een folder in de bus. Op de folder stonden aanbiedingen van kaas, worst enz. Ik moest gelijk aan Klaas denken...mocht dit zomaar? Heeft iedere venter niet zijn eigen weg? Moet deze fries niet in Friesland blieuwe? De dinsdag erop ging de bel, daar stond Siebren en vroeg of ik de folder had gehad, of ik iets van hem wilde kopen? In eerste instantie zei ik heel duidelijk “luister Siebren, ik koop mijn kaas bij Klaas, dit bevalt mij prima! Siebren was één en al begrip en zei op Friese toon dat dat best was, maar dat hij ook andere zaken verkocht dan kaas. “Oh wat dan”? zei ik. Nou… noten, broodbeleg, rookworst, en WIJN! Ik was om! “oke oke ik kom ff naar je kar kijken”. Vol trots opende Siebren zijn kar. Vervolgens liep ik terug met nootjes, een te dure rosé en een leverworst. De donderdag kocht ik weer trouw de kaas bij mijn Klaas. De dinsdag erop stond Siebren alweer aan mijn bel te lellen. Lichtelijk geïrriteerd deed ik open, “heeft u nog wat nodig?” zei hij.(Het is een stukje lopen naar onze bel) dus nou ja, nootjes en weer een worst dan maar. Kosten €8,20. Potverdomme, best duur die Siebren. Ik opperde dat hij heus niet helemaal naar de bel hoefde te lopen, maar ik wel kom als ik hem zie. “Nee je (fries), geen probleem bij Siebren” ”Stomme koe, snap dat dan, ik wil het niet, ik wil het niet!”” maar dit dacht ik terwijl ik hem soort van dankbaar aankeek. De week daarop bedankte ik hem met enig schuldgevoel. Ik had echt niets nodig! De week erop stond ik al wat gespannen op, op de dinsdagmorgen. “Oh ja het is Siebrendag”. Nu had ik inmiddels al wel door hoe laat hij ongeveer zou komen. Rond die tijd, schoot ik in mijn autootje richting Wolvega voor boodschappen en andere zaken. In Willemsoord zag ik zijn kar staan en keek hem met een “het spijt me maar ik moet echt weg” gezicht vanuit mijn auto aan. (Ha dacht ik, die heb ik mooi ontlopen!) Na anderhalf uur vond ik de kust veilig en ging weer richting huis. Pfffft….gelukt!! Tegen half zes zit ik achter mijn computer in de voorkeuken en zie in mijn ooghoeken iets geel/groens langs komen… Met grote ogen staarde ik naar het busje met “Siebren” erop. Lobke sloeg aan en er was geen ontkomen meer aan. Met een gelukzalige glimlach liep Siebren ons tuinpad op, ja ja hij had mij gespot, ze was thuis, ja ja een echte kaasboer probeert het nog es! Ik deed de deur al open voordat hij aan mijn bel kon hangen, goeiemidje (goeiemiddag) zei hij verheugd, ik trof u niet thuis dus ik dacht, ik probeer het nog es! En “wat zal het zijn??” Ik zei heel duidelijk en zonder twijfel, “luister Siebren, ik wil niet meer dat je aan mijn deurbel komt lellen, ik wordt hier dood nerveus van, ik bepaal wanneer ik iets koop en kom wel naar jouw toe als ik dat nodig vind”…..Maar dat wilde ik zeggen….. in het echt trok ik mijn meest treurige gezicht en zei “oh Siebren, ja sorry ik moest weg en zag jouw in het dorp staan, dacht je gemist te hebben en heb al worst en wijn gekocht snap je?” “Geen probleem, tot volgende week!” zei Siebren. Maar dit liet ik zo niet gaan dus ik zei snel “Kaas Klaas heeft zo’n handig tasje, misschien ook een tip voor jou, ik hang hem dan op als ik iets wil, hoef je niet steeds aan te bellen”. Ah maar daar had Siebren een oplossing voor, “Wist wat (weet je wat) je mag als je er niet bent best een tas aan de postbus hangen met een briefje en hangt die er net, dan bin ik net te beroerd om even een stikje te lopen naar de deur” Oke? Ik was uitgeput, oke oke zei ik, er was aan deze man geen ontkomen meer aan, ik zal de komende jaren vast zitten aan leverworst en noten die te duur zijn. Morgen is het alweer dinsdag..... HELP!!! kusssien