Volg de borden!
De oudste zoon zit met schone dochter in zuid Duitsland te genieten aan de Bodensee. Wij gaan as zaterdag ook die kant op en hebben afgesproken om enkele dagen op dezelfde camping te vertoeven.(Natuurlijk hebben we hier eerst toestemming voor gevraagd, wij gunnen hun hun privacy!) Halverwege de week meld de oudste vanuit Duitsland; “mam,ik heb Dave (zijn broertje) ook gevraagd om te komen, hij kan dan mooi op zijn motor komen!”. Mijn hart slaat even een paar onrustige slagen ik wil eigenlijk zeggen “ben je nu helemaal van de pot gerukt, dat eind op een motor, hoe haal je het in je hoofd je broer dit voorstel te doen”……maar tegelijkertijd bedacht ik me dat Dave dit toch nooit zou doen. Hij en ik hebben namelijk dezelfde afwijking, wij zijn topografisch totaal niet onderlegt, en dat weten wij! En hij heeft dit geheel van mij meegekregen in zijn blauwdruk. Afgezien van de angst dat hij een ongeluk krijgt met de motor is de angst dat hij verdwaalt nóg groter. En ik ken mijn jongste zoon goed, hij reageert ook met “nee, dat doe ik écht niet, als ik één verkeerde afslag neem kom ik nooit meer thuis”. Ik slaap die nacht als een roosje…....Toch zou het wel gezellig zijn als hij ook die kant op komt, dus er worden allerlei plannetjes bedacht. Uiteindelijk komt de man met het voorstel om met zijn áuto mee te gaan en achter ons aan te rijden! Op zich vind hij dat een goed plan, ik ben een blije moeder, maar hij bedenkt zich, hij trekt een stoere kop en zegt “mam ik ga gewoon op de motor”, “ik ga het DOEN!”
“Ik ga het doen” zegt tie, hij, die, toen hij net een autorijbewijs had en ik voorstelde om met mijn auto wat rond te rijden, “bijvoorbeeld even naar Steenwijk”..Hij reageerde met; “ja maar hoe kom ik dan weer terug?” Borden….. volg gewoon de borden! Maar hij heeft nooit naar borden gekeken, als kind achterin de auto altijd een kussen mee. Zo gauw we op vakantie gingen, ging het kussen achter het hoofd en wat voor prachtigs wij ook zagen onderweg, Dave sliep.
Alles in mij wil roepen “NEEEEEEE niet doen!” je weet toch……… dat soort dingen, je lijkt op mij, wij missen een chip voor “waar bevind ik mij in deze wereld”. Maar ik leer op mijn psychologie opleiding álles over loslaten en zeg met enige tegenzin; “nou stoer hoor!” Maar hoe ga je dit doen? Hij heeft geen motor tom tom dus moet het met de kaart, ook dat nog! Hij gaat een uitklap kaart van Duitsland halen en de man gaat hem de weg wijzen. Met een dikke stift wordt de route overgetrokken. Van Emmeloord naar Zwolle dan naar Apeldoorn dan Arnhem wat je (de terugweg) ook wel schrijft als Anrheim (voor mensen zoals Dave en ik een instinker!) Net als Köln, Keulen is en zo verder naar de Bodensee. Hij kijkt wat moeilijk zo nu en dan, maar ik roep alleen maar stimulerende dingen als “ik vind het zo knap he, dat jij dit doet!” Als jij dit kunt, kun je alles! Jij gaat hier héél veel zelfvertrouwen van krijgen, let op mijn woorden! En ondertussen neem ik gulzig nog een slok wijn. Dave zegt “Jaha mam het komt echt wel goed hoor! Hij heeft de trilling in mijn stem gehoord….Ik doe nog even het voorstel (in eigen belang) om in ieder geval dan maar achter onze camper aan te rijden. Maar hij zegt smalend dat wij veel te langzaam rijden, hij gaat écht niet met een gangetje van 110 richting Zuid Duitsland. s’Avonds pols ik de man hoe hard hij denkt dat Dave zou rijden. De man meld mij dat je in Duitsland het beste mee komt met een gangetje van 140-150. Ik krijg acuut een hartverzakking. De man is in 2009 met een gangetje van 80 al bijna gespietst aan een boerenwerktuig en nu zal mijn jongste ff met 150 km per uur blazend over de Duitse wegen gaan? Hij moet verdomme die borden ook nog in de gaten houden.
Maar mannen en snelheid….ik geeft het op.
Is er niet een soort voorziene “Amber alert” in Duitsland? Een waarschuwing, dat als ze een slanke blonde jongen, in motorpak met rode motor, Ned kenteken, wat gespannen en rokend om zich heen zien kijken dat ze hem dan even op de juiste route zetten? Richtung Bodensee!Danke!
En die heenweg…. dan zijn wij misschien in de buurt…. hij moet alleen terug…het wordt een fijne vakantie....
Maar ik heb em altijd opgevoed met de woorden “er zijn altijd mensen op de wereld die je willen helpen, waar je ook bent!” Nu moet ik er zelf ook nog even in gaan geloven….
Het moederschap valt zwaar soms. Kleine kindjes, kleine zorgen, grote kindjes....
Fijne vakantie! kusssien.
