Slapeloze nachten

Tegenwoordig doe ik het weer …”niet slapen”. Het is een tijdlang heel goed gegaan, bedje in, een paar wordfeutjes maken, 2xgapen, mobiel aan de kant en pitten maar! Wordfeut, dát is de ultieme inslaper dacht ik nog….maar de laatste weken is het weer helemaal mis. Er kwam weer dat stemmetje in mijn hoofd tijdens het tanden poetsen “morgen een lange dag, werken, vergaderen, ik móet goed slapen”! Het beste zou zijn als ik op zo’n moment gewoon weer naar de kamer vertrek en mijzelf ga afleiden met tv, thee, een boek, internet totdat ik echt moe wordt….Maar dat doe ik niet, want ik móet tenslotte slapen en het is al laat. De man die slaapt al, ja hij wel, hij slaapt nog met alle lichten aan en de stereo op 10. Ik kruip er quasi ontspannen naast en pak mijn mobieltje voor een wordfeutje. Het gapen blijft uit, inmiddels is het 00.15 dus er moet nu wel geslapen gaan worden! Mobieltje aan de kant en met lichtelijk forcerende gedachten zoals “ha lekker, slapen, tjonge ik ben moe zeg, fijn bedje” leg ik mij in een houding die ineens raar aanvoelt. Het ene been ligt op de andere en voelt als 10kg aan. Hup op mijn rug dan maar. Ik kijk schuin met één oog open naar de wekker en zie dat het inmiddels 00.45 uur is, shit bijna al 1.00 uur. Te laat voor een “pammetje”. Ik knal op mijn andere zij en schud mijn kussen wat op. Op deze kant lig ik beroerd, alles kriebelt, mijn oor suist, mijn tenen jeuken en ik voel dat ik moet plassen. Na 5 minuten drukken op mijn blaas ga ik over stag en lichtelijk mopperend uit bed. Weer in bed gekropen zie ik dat het inmiddels 1.30 uur is. Nu begint ongeveer het tellen van de uren, half 2 dus nog 6 uurtjes te gaan. Ik ben opgelucht, met 6 uurtjes slaap kom ik die dag wel door. Ik probeer het weer op mijn andere zij, het lijkt te lukken, tot ik ineens besef dat ik morgen de huisarts moet bellen voor een afspraak om de laatste hepatitis B injectie te geven! Ik ben weer klaarwakker. Andere zij…. ik lig altijd onder de dekens met alleen mijn hand erbovenuit. Ineens voel ik iets zwaars over het bed gaan, grrrr het is “Broer”, onze kater van 16 kilo. Wonend in een oud boerderijtje met houten deuren die niet goed sluiten maakt dat de beestenboel ook gezellig langs kan komen s’nachts…ze willen nooit in je buurt zijn, maar s’nachts…..Broer heeft het op mijn vingers voorzien en bijt venijnig in mijn vingertopje met het idee dat het nog wel es een kattenhapje kon zijn. “Kut-kat, opgedonderd!” Sis ik em toe. Hij springt met ferme sprongen bovenop de man die alleen even zijn ademritme laat verstoren en vervolgens weer door pit. Ik heb een hartslag van 110 en knal inwendig vloekend en zwerend “dat morgen álle beesten naar het asiel gaan” op mijn ander zij. Er lijkt ondertussen iemand de wekker te manipuleren want ineens is het 2.32 uur. Omdat ik zo mopper wordt de man wakker, “ha” denk ik “’één verkeerde opmerking en jij bent voor mij”! Zo’n foute opmerking als “ga nou maar lekker slapen schatje” (wat denk je dat ik aan het proberen ben?) of “jij gaat ook veel te laat op bed” .Kom maar op, ik heb een grote behoefte om in een helse 2 minuten al mijn opgekropte agressie te uiten. Maar de man is vol begrip, “ach schat, hoe kan dat toch?” Ik piep “ja ik weet het ook niet, ik kan maar niet slapen”. Na een goedbedoelde tip van “ga er even uit” hoor ik weer een stabiele ademhaling van een slapende man, grrrrr hij wel….Liggend op mijn rug is het inmiddels 2.55 uur en hoor ik de vaatwasser piepen, hij piept 5xhoge piepen uit en herhaalt dit (weet ik na een week slecht slapen) na ieder half uur nog 4 keer, en ja hoor, ik heb ze allemaal geteld! Rond 5 uur wordt het dramatisch, ik ga in de slachtofferrol en vind mijzelf het meest sneue mens die er bestaat. Ik vervloek maar weer es de overgang die overal de schuld van kan krijgen en waar ik niet vanaf schijn te komen. Met dank aan mijn moeder die, zoals ze altijd met een soort van trots riep “wel tot haar zeventigste in de overgang zat!” En bedankt mam! Langzamerhand hoor ik al vogeltjes fluiten en begint het licht te worden. Het zal rond half zes geweest zijn, dat ik in slaap stortte. De man kent zijn taak na zo’n slapeloze nacht en brengt mij rond half 8 sterke koffie op bed. Ik hou mezelf op de been met de gedachte dat het ook vandaag weer vanzelf 18 uur wordt en ik rechtstreeks mijn bed op zal zoeken. Vannacht gooi ik er maar een “pammetje” in, of twee, drie…..kannie wachtte. Truste Ien

Kamperen in eigen land

Na een dag of 12 gekampeerd te hebben in Zuid Duitsland zag ik mijn kans schoon en gooide een mierzoet balletje op naar de man, om de laatste dagen in Nederland te kamperen. Al zijn argumenten van; “het is in ons land altijd prutweer, je moet s ’avonds rond 21.30uur al binnen zitten want anders vernikkel je van de kou”, waren nu geen steekhoudende argumenten meer. De zon scheen ook al weken in ons eigen landje! “Oké”…met enige tegenzin kreeg ik mijn zin…”wij gaan de laatste 2 dagen wel in Nederland zitten”. Het voelde voor mij als een soort missie “zet Nederland op de kaart voor de man!” Dit moest slagen! Ik beweer namelijk al jaren dat kamperen in ons eigen land ook best leuk kan zijn, waarom moeten wij altijd zo’n klere eind rijden? De bestemming…. Haaksbergen. Het mooie platteland vlak over de grens,Duitsland/Nederland. Bijna in Nederland aangekomen, na zo’n 4 uur rijden, meldde de man turend naar de lucht, dat het “aardig wolkig werd” vervolgens wapperde de man met zijn hand buiten het raam en zei misprijzend, “je voelt het gelijk he…. een stuk frisser”. De toon was gezet! Eerst via “Claire” onze “Tom Tom vrouw” op zoek naar de camping vlak bij Haaksbergen. Daar aangekomen keek ik schijnbaar behoorlijk teleurgesteld. “Jij vind het niks he?” zegt de man. ”Nee, ik geef toe dat ik dit geen leuke camping vind”, zeg ik met enige tegenzin. Wat nu? de volgende camping die Claire kent dan maar? Claire stuurde ons allerlei weggetjes op, en uiteindelijk moeten we tot ergernis van de man een doodlopende weg in. Ook hier was de crisis toegeslagen, weg camping….keren dus! De volgende camping die Claire voor ons in petto had was er één waarvan de man gelijk in zijn weerstand ging…….vaste huisje, caravans enz enz.##%&^(^^%$$# (lelijke woorden) Daar ga ik écht niet staan zegt hij met overtuiging. Ik zit ondertussen als een gek met Claire te overleggen waar we nu heen kunnen. De man heeft nog wel de wens om bij het campercentrum in Haaksbergen te kijken, en omdat ik weet dat ik daar weer punten mee ga scoren zeg ik “ja leuk, gezelligheid!” campers kijken! We rijden het industrie terrein op en af maar geen campercentrum te vinden. De naam van de website blijkt te koop… ook crisis dus. Het is ondertussen broeierig en klam. We verlangen naar een koud biertje en rosé. Dan toch maar naar de eerste camping? Wie weet, valt het mee…. De man komt zo langzamerhand in "de mopper en binnensmonds gevloek stand" en ik in de "sus modus". Ik voel dat ik zo langzamerhand mijn kans op kamperen in Nederland behoorlijk aan het verliezen ben. “May I have your votes” zal niet meer dan een magere 4 zijn in dit stadium. Óp naar de camping! De camping heeft een enorme kantine waar geen mens te bekennen is met foute fletse meubelen en een balie waar een onderuit gezakte Haaksberger ons te woord staat. We mogen een plekje op het campingveld zoeken, “de schoonvader rijdt wel even achter ons an. Ik heb 2 eisen, ik wil, na een nacht op een helling van 12% gestaan te hebben en daarvan nog de kramp in mijn kont voel, nu wel es recht, waterpas slapen, en ik wil die tv ook wel es aan. Ja ja, wij hebben een tv in de camper!!. We kunnen alleen NED 1 en 2 ontvangen en het is puur om met een journaal item mijn, zo nu en dan opkomende ontheemde gevoel op te vangen in “den vreemde’. Na 2 weken Duits heb ik behoefte aan een Nederland journaal. Voordat we bij het campingveld komen lopen we eerst een enorm terrein van vaste huisjes, sta caravans, kabouters en aan elkaar geknutselde schuttingen voorbij. Bijna iedereen heeft een klein keffertje op het erf. Die kreeg je er zeker bij, als je een vaste standplaats nam? De man zegt in herhaling “dit vind ik dus niks he, dit vind ik dus he-le-maal niks”. Op het campingveld staat één gezin (ik krijg gelijk een gevoel van medelijden) een stelletje, 4 bejaarden en een vrijgezel. Het ziet er leeg en troosteloos uit. Naast de camping zit een bouwbedrijf die enorm veel lawaai produceert. (zoek je rust op het platteland??) De schoonvader wijst ons op het enorme veld een plekje aan en kijk….daar heeft onze tv-schotel nu net last van de bomen. Na een kwartier draaien en zoeken zetten wij em maar uit. Eerst maar ff uitpakken en wat drinken. Terug op het terras bij de ingang helpt een jong beugelmeisje ons. Ik vraag rosé met wat ijs erin en voor de man een biertje. Het meisje komt terug met een ranja glas vol met ijs en rosé. Ik giet het er dan ook maar in als was het ranja…Nee, dit is niet mijn gedroomde plekje in Nederland, de man is stik sacherijnig en roept voor de derde keer dat wij net zo goed naar huis kunnen, nu het hele vakantiegevoel toch al compleet verdwenen is door deze kut camping. Ik probeer de zaak te redden en opper “zullen we morgen maar terug naar Duitsland te gaan!” De camping bij ons geliefde Munster, dat is de oplossing! We vrolijken wat op! Ik scoor weer een puntje erbij, We relativeren… “ach ja, het valt ook wel mee, het is mooi weer, we gaan lekker eten en morgenvroeg lekker naar Munster!” De man wrijft alweer genoegzaam in zijn handen! Bij de balie gaan we ons officieel voor één nachtje melden met ons plaats nummer, en vragen aan de Haaksberger of het steakhouse naast de camping ook open is. Ja meld de Haaksberger, “en jullie hebben geluk donderdagavond is het spare ribs eten ONBEPERKT! “ De punten stromen binnen…… Er is nog hoop! Kusssien

Volg de Borden!

Volg de borden! De oudste zoon zit met schone dochter in zuid Duitsland te genieten aan de Bodensee. Wij gaan as zaterdag ook die kant op en hebben afgesproken om enkele dagen op dezelfde camping te vertoeven.(Natuurlijk hebben we hier eerst toestemming voor gevraagd, wij gunnen hun hun privacy!) Halverwege de week meld de oudste vanuit Duitsland; “mam,ik heb Dave (zijn broertje) ook gevraagd om te komen, hij kan dan mooi op zijn motor komen!”. Mijn hart slaat even een paar onrustige slagen ik wil eigenlijk zeggen “ben je nu helemaal van de pot gerukt, dat eind op een motor, hoe haal je het in je hoofd je broer dit voorstel te doen”……maar tegelijkertijd bedacht ik me dat Dave dit toch nooit zou doen. Hij en ik hebben namelijk dezelfde afwijking, wij zijn topografisch totaal niet onderlegt, en dat weten wij! En hij heeft dit geheel van mij meegekregen in zijn blauwdruk. Afgezien van de angst dat hij een ongeluk krijgt met de motor is de angst dat hij verdwaalt nóg groter. En ik ken mijn jongste zoon goed, hij reageert ook met “nee, dat doe ik écht niet, als ik één verkeerde afslag neem kom ik nooit meer thuis”. Ik slaap die nacht als een roosje…....Toch zou het wel gezellig zijn als hij ook die kant op komt, dus er worden allerlei plannetjes bedacht. Uiteindelijk komt de man met het voorstel om met zijn áuto mee te gaan en achter ons aan te rijden! Op zich vind hij dat een goed plan, ik ben een blije moeder, maar hij bedenkt zich, hij trekt een stoere kop en zegt “mam ik ga gewoon op de motor”, “ik ga het DOEN!” “Ik ga het doen” zegt tie, hij, die, toen hij net een autorijbewijs had en ik voorstelde om met mijn auto wat rond te rijden, “bijvoorbeeld even naar Steenwijk”..Hij reageerde met; “ja maar hoe kom ik dan weer terug?” Borden….. volg gewoon de borden! Maar hij heeft nooit naar borden gekeken, als kind achterin de auto altijd een kussen mee. Zo gauw we op vakantie gingen, ging het kussen achter het hoofd en wat voor prachtigs wij ook zagen onderweg, Dave sliep. Alles in mij wil roepen “NEEEEEEE niet doen!” je weet toch……… dat soort dingen, je lijkt op mij, wij missen een chip voor “waar bevind ik mij in deze wereld”. Maar ik leer op mijn psychologie opleiding álles over loslaten en zeg met enige tegenzin; “nou stoer hoor!” Maar hoe ga je dit doen? Hij heeft geen motor tom tom dus moet het met de kaart, ook dat nog! Hij gaat een uitklap kaart van Duitsland halen en de man gaat hem de weg wijzen. Met een dikke stift wordt de route overgetrokken. Van Emmeloord naar Zwolle dan naar Apeldoorn dan Arnhem wat je (de terugweg) ook wel schrijft als Anrheim (voor mensen zoals Dave en ik een instinker!) Net als Köln, Keulen is en zo verder naar de Bodensee. Hij kijkt wat moeilijk zo nu en dan, maar ik roep alleen maar stimulerende dingen als “ik vind het zo knap he, dat jij dit doet!” Als jij dit kunt, kun je alles! Jij gaat hier héél veel zelfvertrouwen van krijgen, let op mijn woorden! En ondertussen neem ik gulzig nog een slok wijn. Dave zegt “Jaha mam het komt echt wel goed hoor! Hij heeft de trilling in mijn stem gehoord….Ik doe nog even het voorstel (in eigen belang) om in ieder geval dan maar achter onze camper aan te rijden. Maar hij zegt smalend dat wij veel te langzaam rijden, hij gaat écht niet met een gangetje van 110 richting Zuid Duitsland. s’Avonds pols ik de man hoe hard hij denkt dat Dave zou rijden. De man meld mij dat je in Duitsland het beste mee komt met een gangetje van 140-150. Ik krijg acuut een hartverzakking. De man is in 2009 met een gangetje van 80 al bijna gespietst aan een boerenwerktuig en nu zal mijn jongste ff met 150 km per uur blazend over de Duitse wegen gaan? Hij moet verdomme die borden ook nog in de gaten houden. Maar mannen en snelheid….ik geeft het op. Is er niet een soort voorziene “Amber alert” in Duitsland? Een waarschuwing, dat als ze een slanke blonde jongen, in motorpak met rode motor, Ned kenteken, wat gespannen en rokend om zich heen zien kijken dat ze hem dan even op de juiste route zetten? Richtung Bodensee!Danke! En die heenweg…. dan zijn wij misschien in de buurt…. hij moet alleen terug…het wordt een fijne vakantie.... Maar ik heb em altijd opgevoed met de woorden “er zijn altijd mensen op de wereld die je willen helpen, waar je ook bent!” Nu moet ik er zelf ook nog even in gaan geloven…. Het moederschap valt zwaar soms. Kleine kindjes, kleine zorgen, grote kindjes.... Fijne vakantie! kusssien.

Check

Wanneer ik op een vrije dag s’ morgens mijn ogen open doe ga ik al “plafond starend” de komende dag doornemen. Wat ga ik allemaal doen vandaag…… Het lijstje is snel gemaakt; “eerst haren wassen want die zijn vet, vervolgens ga ik aan de studie, wring Lobke uit en ik moet boodschappen doen. Niet alleen de supermarkt maar ook het Kruidvat en de Hema komen voor op het denkbeeldige lijstje. Kruidvat voor ondergoed en de Hema voor hemden voor de man.(Hij hoopt veel te gaan zweten de komende week ) De man gaat een weekje motor rijden maar heeft chronisch tijd gebrek om alles te organiseren. En ja, vrouwen kunnen nu eenmaal multitasken dus ik zei “schatje, dat ga ik wel ff voor je halen deze week”. Ik mijmer verder….. Na al die boodschappen wil ik weer leren en daarna moet ik nog nodig het huis zuigen en dweilen want ik heb deze week vier teken vertrapt waarna er een enorme plak bloed onder mijn schoen en op de vloer lag, jak jak jak…daarna wil ik nog even leren. Als het droog is buiten wil ik ook de voortuin nog even van al het onkruid ontdoen, want mijn ijverige, eeuwig in de tuin werkende overbuurvrouw werkt mij met hun perfecte tuin op mijn zenuwen! Daarna zal Lobke wel weer uit moeten, dus wil ik eind van de middag nog een rondje lopen. Tegen die tijd zal het wel tijd zijn om te koken. Huppakee mijn bed uit! Er ligt een taak deze dag! De eerste planning verloopt redelijk soepel. Ik leer tot een uur of elf weer allerlei nieuwe zaken over hypnose en familie systemen en loop dit hardop door het bos te repeteren terwijl ik ondersteboven onder struiken hang om het balletje van Lobke te pakken die zij heeft laten liggen omdat er een konijn passeerde. Vervolgens weer leren en ondertussen draai ik een boodschappen lijstje in elkaar en zie met een “pling” op mijn mobiel dat 24 kitchen er het recept van de dag uitgooit. “Jammie, gehaktballetjes met een soort pindasaus en een leuke nieuwe salade”. Ik noteer snel de ingrediënten die kok “Rudolf” mij dicteert. Het is één uur als ik vertrek voor de taak “boodschappen”. Eerst naar de stad voor de hemden en ondergoed en vervolgens nog de C-1000 voor de ingrediënten van het recept van de dag en de rest van allerlei behoeftes. Ik moet ook een mango, dit soort fruit ken ik niet. Er liggen 3 soorten fruit onder het bordje “Mango” en ik ga de jongen van de groenteafdeling vragen wat de mango is. Hij is nieuw en 15 jaar, weet hij veel, hij gaat de chef zoeken…. Hij komt terug met de mededeling dat hij denkt dat dit(wat hij in zijn hand heeft) een mango is. Ik gok het erop. Op de weg naar huis gaat de telefoon, mijn jongste zoon aan de lijn, “mam waar blijf je, we zouden toch naar Meppel om kleren voor mij te kopen?” SHOOT ik heb me een dag vergist met deze afspraak. “Tuurlijk schatje, ik ben er bijna, heb net boodschappen gedaan, kom eraan!” En dan wordt het lastig…… mijn lijstje is in de war, ik moet dingen schrappen, schuiven, uitstellen…maar ik wil ook nog een perfecte moeder zijn die niet zegt “ niet aan gedacht, mag het volgende week?” Nee hoor flexibel zijn, nee, stom mijn schuld, tuurlijk gaan wij gezellig naar Meppel!. Ik knal alle etenswaren op de plek waar ze horen en ga met zoonlief en et zweet op de rug weer achter het stuur óp naar Meppel. Gezelligheid! Na het passen en keuren van 20 broeken, 5 shirtjes, 4 korte broeken, praatjes met leuke vlot geklede verkopers, gaan we rond half zes met 4 tassen en een blijde zoon terug naar huis. Ook hij blijft eten! Fijn, want ik heb toevallig een super recept, roep ik enthousiast! Thuis gekomen ga ik nog als een bezetene te keer met een stofzuiger en gooi Lobke in het weiland. Weer een “check” van mijn ochtend lijstje. Rudolf van 24 kitchen die via mijn Ipad mij laat zien hoe ik het recept moet koken draait de 12 gehaktballetjes in 20 sec en heeft ze, als ik nog met balletje 3 aan het draaien ben, allemaal bruin in de pan. Inmiddels kookt zijn water al voor de mie en heeft hij de peultjes al gedopt, terwijl ik nog op zoek ben naar de mango. Zoonlief luistert ondertussen naar muziek, de man sms dat hij zo thuis is, de katten mauwen en willen eten en mijn keuken ontploft van pannen, kokend water en een babbelende Rudolf die ik voor de vierde keer terug spoel. De man komt thuis met “mmm wat ruikt het hier lekker”, wat eten we? He?, zeg ik gestoord omdat ik met Rudolf in contact ben over hoe en wat met de salade…. Oh geen idee iets met balletjes, peultjes en pindasaus….”Nou ik ben benieuwd ”zegt de man….anders ik wel…. Ik schep net als Rudolf op het filmpje de borden als in een sterren restaurant op. Met het zweet in mijn bilnaad en een opkomende opvlieger roep ik “eten!”. Het is wel aardig, maar de man kijkt ietwat misprijzend en vind de salade wat waterig. De zoon kauwt en kauwt alsof hij een dode muis zit te eten… Ik ben kapot en vraag mijzelf af “waarom doe ik dit?” Waarom geen kliekje spaghetti uit de vriezer gehaald? Waarom moet ik mijn denkbeeldig lijstje volgen? Ik lijk wel niet goed snik! Randdebiel, perfectionist, autist!. Ik heb therapie nodig! Ff op mijn lijstje zetten, “therapie in verband met dwangmatigheden” …check. Kusssien.

Gij zult niet stelen!

Gij zult niet stelen. Momenteel zijn wij erg druk met de nieuwe praktijk in Meppel. We schilderen, leggen vloeren, sluiten kranen aan en maken de laatste week alles weer schoon. We maken ook gebruik van een stofzuiger, “de ouwe “ van thuis. Zo’n ding die je nog es gebruikt voor bovenverdiepingen, verbouwingen, schuren enz. Zo’n ding die het eigenlijk niet meer doet, waar je 280 keer over een pluisje moet voordat het pluisje iets van tocht voelt en… voorruit dan maar…naar binnen wipt. Maar ook nog met een goed snoer en buisframe, dus genoeg reden om hem nog ff te gebruiken. Maar we zijn nu echt klaar met onze rode Philips, het is een ergernis en mag nu echt weg! Ik ga naar de Lidl en werk het boodschappenlijstje voor de opening van de praktijk af. Ineens valt mijn oog op grote dozen. Stofzuigers!!! Voor maar €59,95. Ik bel accuut de man en vertel opgetogen van mijn vondst bij de Lidl. “Er hoeft niet eens een zak in! Geweldig he?” meld ik blij. De man spreekt gelijk van een ware Dyson, maar nu overdrijft hij een beetje want daar betaal je toch echt wel het zesvoudige voor. “Neem maar mee schatje!” Dan gooien we die ouwe snel weg! (Het leven kan zo fijn zijn, ik hou soms van weggooien en nieuw kopen!) Bij de kassa aangekomen plof ik alle dozen fris en fruitig, met en zonder alcohol, op de band, het is heel wat dit keer! Onze Dyson laat ik op het kinderzitje van de kar staan. Ik meld “ik heb een stofzuiger op de kar he, hij is €59,95?” Het is een nieuwe jongen, eigenlijk een jongetje nog. Het gaat allemaal niet zo soepel. Wanneer zijn collega zegt “Ronny druk ff op de bel, begrijpt hij het niet, terwijl ik, gezien de rij achter mij, zo de link leg van “Tiny…kassa…”. Er moet iemand bij, dit gaat lang duren. Dan maakt Ronny ook nog een foutje met onze fris en fruit producten en moet de chef erbij komen. Deze komt met een “wat heb je nu weer geflikt blik” naar de kassa en lost het binnen 2 drukken op een knop op. Ronny kijkt wat hulpeloos. Met grote passen beent de chef weer weg, het lijkt erop dat “Ronny” een dagtaak voor deze man is. Dat wordt dan € 126,27 zegt Ronny opgelucht. Ik ga pinnen en denk heel even, “ zal hij die stofzuiger wel aangeslagen hebben”. Gezien het bedrag van over de honderd euro en dat bij de Lidl! denk ik “ tuurlijk”, alles kost hier amper wat! Daar komt nog bij dat Ronny ondertussen een heel onsamenhangend verhaal vertelt over een piepje die uit de kassa komt en dat hij dan het gevoel heeft dat de boel gaat ontploffen…we maken grapjes “ nou t’is te hopen dat je de dag nog haalt haha”. Wilt u de kassabon? Ja natuurlijk, al is het maar voor de garantie van de stofzuiger….maar dat zeg ik ff niet…. Bij de auto aangekomen besluit ik de bon te bestuderen als ik thuis ben. En thuisgekomen… nou ja zeg…hij is toch vergeten de Dyson aan te slaan! Ik heb een YES gevoel en ben in twijfel. Dit is “stelen”….nou ja, niet bewust, expres, met voorbedachte rade, maar toch…nu ik weet wat ik weet is het “stelen”. Dan komen de voors… “Ach ik koop altijd bij de Lidl, die zitten in heel Nederland en Duitsland en vast nog veel meer landen ”.Ik ben nu zo druk, ik ga echt niet gelijk terug”. Tijdens een wandeling met vriendin uit Giethoorn leg ik het haar voor, zij begrijpt mijn twijfel en vraagt wat de man hiervan vind. Ik besluit het “geweten” bij hem neer te leggen. “Nou mooi toch, scheelt weer” zegt de man als ik hem opbiecht dat ik de Dyson eigenlijk gejat heb. He he, denk ik, klaar, mondje dicht en zuigen met die Dyson! Maar dan komt mijn geweten weer om de hoek kijken.. mijn vader staat in gedachten voor mij met opgeheven vinger, mijn streng kerkelijk verleden komt omhoog “Gij zult niet stelen”. Straks moet ik in het hiernamaals alles met een stoffer en blik doen, voor straf…om de gestolen Dyson…en nog erger, en dat is de doorslag, wordt Ronny ontslagen omdat ze erachter zijn gekomen dat hij een stofzuiger is vergeten aan te slaan. Eindelijk hadden ze een stok om hem te slaan! Der uit met die jongen. “Ik ga betalen” zeg ik tegen de man. “Tuurlijk schatje, als het niet goed voelt gewoon betalen”. Vanmorgen dus met bon naar de Lidl. Een meisje achter de kassa. “Ik kom er vanmorgen (klein leugentje) net achter dat je collega de stofzuiger niet heeft aangeslagen. Ze kijkt me met grote ogen aan, mensen vallen flauw. Nou nee, overdreven, maar dan komt Ronny langs met een stofzuigerdoos om te scannen. En hij weet het niet, maar ik heb zijn carrière bij de Lidle gered! Een vrouw achter mij zegt “zo das noges eerlijk, ze mogen je wel korting geven” Ik zeg braaf “nee hoor, ik kan er gewoon niet mee leven” en kijk met een engelen blik. De vrouw daarachter kijkt me aan en zegt: “die is gek, nou ik wist het wel, inpakken en wegwezen”. “De Heiden” denk ik, die kan mooi met een stoffer en blik aan de gang in het Hiernamaals. Kusssien.

Kaasboer Siebren. Hier op het platteland komt er nog een ware kaasboer aan de deur. Sinds we hier wonen koop ik op de donderdag de kaas bij Klaas. “KlAAS KAAS” staat op zijn kar. Toen ik kennismaakte met Klaas zei ik “dat is dan ook toevallig dat u Klaas Kaas heet en ook kaasboer wordt”. Hij moest hier erg om lachen, hij heette weliswaar Klaas maar niet Klaas Kaas. (Deze blonde opmerking kan bij de rest van mijn opgetekende blonde opmerkingen, maar dit terzijde) Klaas heeft een goed systeem, hij heeft een tasje laten maken in de vorm van een kaas, deze kan ik met een boodschappen lijstje erin, aan de postbus aan de weg hangen, zodat hij, wanneer ik niet thuis ben, mij toch van kaas kan voorzien. En als ik niets nodig hebt, belt hij vanuit zijn kar 1 keer en rijdt hij gewoon door omdat hij geen tasje ziet hangen. Klaas blij, ik blij! Klaas heeft buiten allerlei soorten kaas ook wel een worstje, olijfje enz. Klaas is een vreselijk aardig man, wanneer ik thuis ben neem ik wel even de moeite om naar zijn kar te lopen en een praatje aan te knopen. Dit gaat meestal over het weer en nu natuurlijk dat we allebei bliedde zijn dat het veurjoar weer kumpt. Maar nu komt het….enkele weken geleden stopte er hier op de dinsdag morgen een ander soort busje aan de weg, een geel/groene. met de naam “SIEBREN” erop. Hij stopte een folder in de bus. Op de folder stonden aanbiedingen van kaas, worst enz. Ik moest gelijk aan Klaas denken...mocht dit zomaar? Heeft iedere venter niet zijn eigen weg? Moet deze fries niet in Friesland blieuwe? De dinsdag erop ging de bel, daar stond Siebren en vroeg of ik de folder had gehad, of ik iets van hem wilde kopen? In eerste instantie zei ik heel duidelijk “luister Siebren, ik koop mijn kaas bij Klaas, dit bevalt mij prima! Siebren was één en al begrip en zei op Friese toon dat dat best was, maar dat hij ook andere zaken verkocht dan kaas. “Oh wat dan”? zei ik. Nou… noten, broodbeleg, rookworst, en WIJN! Ik was om! “oke oke ik kom ff naar je kar kijken”. Vol trots opende Siebren zijn kar. Vervolgens liep ik terug met nootjes, een te dure rosé en een leverworst. De donderdag kocht ik weer trouw de kaas bij mijn Klaas. De dinsdag erop stond Siebren alweer aan mijn bel te lellen. Lichtelijk geïrriteerd deed ik open, “heeft u nog wat nodig?” zei hij.(Het is een stukje lopen naar onze bel) dus nou ja, nootjes en weer een worst dan maar. Kosten €8,20. Potverdomme, best duur die Siebren. Ik opperde dat hij heus niet helemaal naar de bel hoefde te lopen, maar ik wel kom als ik hem zie. “Nee je (fries), geen probleem bij Siebren” ”Stomme koe, snap dat dan, ik wil het niet, ik wil het niet!”” maar dit dacht ik terwijl ik hem soort van dankbaar aankeek. De week daarop bedankte ik hem met enig schuldgevoel. Ik had echt niets nodig! De week erop stond ik al wat gespannen op, op de dinsdagmorgen. “Oh ja het is Siebrendag”. Nu had ik inmiddels al wel door hoe laat hij ongeveer zou komen. Rond die tijd, schoot ik in mijn autootje richting Wolvega voor boodschappen en andere zaken. In Willemsoord zag ik zijn kar staan en keek hem met een “het spijt me maar ik moet echt weg” gezicht vanuit mijn auto aan. (Ha dacht ik, die heb ik mooi ontlopen!) Na anderhalf uur vond ik de kust veilig en ging weer richting huis. Pfffft….gelukt!! Tegen half zes zit ik achter mijn computer in de voorkeuken en zie in mijn ooghoeken iets geel/groens langs komen… Met grote ogen staarde ik naar het busje met “Siebren” erop. Lobke sloeg aan en er was geen ontkomen meer aan. Met een gelukzalige glimlach liep Siebren ons tuinpad op, ja ja hij had mij gespot, ze was thuis, ja ja een echte kaasboer probeert het nog es! Ik deed de deur al open voordat hij aan mijn bel kon hangen, goeiemidje (goeiemiddag) zei hij verheugd, ik trof u niet thuis dus ik dacht, ik probeer het nog es! En “wat zal het zijn??” Ik zei heel duidelijk en zonder twijfel, “luister Siebren, ik wil niet meer dat je aan mijn deurbel komt lellen, ik wordt hier dood nerveus van, ik bepaal wanneer ik iets koop en kom wel naar jouw toe als ik dat nodig vind”…..Maar dat wilde ik zeggen….. in het echt trok ik mijn meest treurige gezicht en zei “oh Siebren, ja sorry ik moest weg en zag jouw in het dorp staan, dacht je gemist te hebben en heb al worst en wijn gekocht snap je?” “Geen probleem, tot volgende week!” zei Siebren. Maar dit liet ik zo niet gaan dus ik zei snel “Kaas Klaas heeft zo’n handig tasje, misschien ook een tip voor jou, ik hang hem dan op als ik iets wil, hoef je niet steeds aan te bellen”. Ah maar daar had Siebren een oplossing voor, “Wist wat (weet je wat) je mag als je er niet bent best een tas aan de postbus hangen met een briefje en hangt die er net, dan bin ik net te beroerd om even een stikje te lopen naar de deur” Oke? Ik was uitgeput, oke oke zei ik, er was aan deze man geen ontkomen meer aan, ik zal de komende jaren vast zitten aan leverworst en noten die te duur zijn. Morgen is het alweer dinsdag..... HELP!!! kusssien