Slapeloze nachten

Tegenwoordig doe ik het weer …”niet slapen”. Het is een tijdlang heel goed gegaan, bedje in, een paar wordfeutjes maken, 2xgapen, mobiel aan de kant en pitten maar! Wordfeut, dát is de ultieme inslaper dacht ik nog….maar de laatste weken is het weer helemaal mis. Er kwam weer dat stemmetje in mijn hoofd tijdens het tanden poetsen “morgen een lange dag, werken, vergaderen, ik móet goed slapen”! Het beste zou zijn als ik op zo’n moment gewoon weer naar de kamer vertrek en mijzelf ga afleiden met tv, thee, een boek, internet totdat ik echt moe wordt….Maar dat doe ik niet, want ik móet tenslotte slapen en het is al laat. De man die slaapt al, ja hij wel, hij slaapt nog met alle lichten aan en de stereo op 10. Ik kruip er quasi ontspannen naast en pak mijn mobieltje voor een wordfeutje. Het gapen blijft uit, inmiddels is het 00.15 dus er moet nu wel geslapen gaan worden! Mobieltje aan de kant en met lichtelijk forcerende gedachten zoals “ha lekker, slapen, tjonge ik ben moe zeg, fijn bedje” leg ik mij in een houding die ineens raar aanvoelt. Het ene been ligt op de andere en voelt als 10kg aan. Hup op mijn rug dan maar. Ik kijk schuin met één oog open naar de wekker en zie dat het inmiddels 00.45 uur is, shit bijna al 1.00 uur. Te laat voor een “pammetje”. Ik knal op mijn andere zij en schud mijn kussen wat op. Op deze kant lig ik beroerd, alles kriebelt, mijn oor suist, mijn tenen jeuken en ik voel dat ik moet plassen. Na 5 minuten drukken op mijn blaas ga ik over stag en lichtelijk mopperend uit bed. Weer in bed gekropen zie ik dat het inmiddels 1.30 uur is. Nu begint ongeveer het tellen van de uren, half 2 dus nog 6 uurtjes te gaan. Ik ben opgelucht, met 6 uurtjes slaap kom ik die dag wel door. Ik probeer het weer op mijn andere zij, het lijkt te lukken, tot ik ineens besef dat ik morgen de huisarts moet bellen voor een afspraak om de laatste hepatitis B injectie te geven! Ik ben weer klaarwakker. Andere zij…. ik lig altijd onder de dekens met alleen mijn hand erbovenuit. Ineens voel ik iets zwaars over het bed gaan, grrrr het is “Broer”, onze kater van 16 kilo. Wonend in een oud boerderijtje met houten deuren die niet goed sluiten maakt dat de beestenboel ook gezellig langs kan komen s’nachts…ze willen nooit in je buurt zijn, maar s’nachts…..Broer heeft het op mijn vingers voorzien en bijt venijnig in mijn vingertopje met het idee dat het nog wel es een kattenhapje kon zijn. “Kut-kat, opgedonderd!” Sis ik em toe. Hij springt met ferme sprongen bovenop de man die alleen even zijn ademritme laat verstoren en vervolgens weer door pit. Ik heb een hartslag van 110 en knal inwendig vloekend en zwerend “dat morgen álle beesten naar het asiel gaan” op mijn ander zij. Er lijkt ondertussen iemand de wekker te manipuleren want ineens is het 2.32 uur. Omdat ik zo mopper wordt de man wakker, “ha” denk ik “’één verkeerde opmerking en jij bent voor mij”! Zo’n foute opmerking als “ga nou maar lekker slapen schatje” (wat denk je dat ik aan het proberen ben?) of “jij gaat ook veel te laat op bed” .Kom maar op, ik heb een grote behoefte om in een helse 2 minuten al mijn opgekropte agressie te uiten. Maar de man is vol begrip, “ach schat, hoe kan dat toch?” Ik piep “ja ik weet het ook niet, ik kan maar niet slapen”. Na een goedbedoelde tip van “ga er even uit” hoor ik weer een stabiele ademhaling van een slapende man, grrrrr hij wel….Liggend op mijn rug is het inmiddels 2.55 uur en hoor ik de vaatwasser piepen, hij piept 5xhoge piepen uit en herhaalt dit (weet ik na een week slecht slapen) na ieder half uur nog 4 keer, en ja hoor, ik heb ze allemaal geteld! Rond 5 uur wordt het dramatisch, ik ga in de slachtofferrol en vind mijzelf het meest sneue mens die er bestaat. Ik vervloek maar weer es de overgang die overal de schuld van kan krijgen en waar ik niet vanaf schijn te komen. Met dank aan mijn moeder die, zoals ze altijd met een soort van trots riep “wel tot haar zeventigste in de overgang zat!” En bedankt mam! Langzamerhand hoor ik al vogeltjes fluiten en begint het licht te worden. Het zal rond half zes geweest zijn, dat ik in slaap stortte. De man kent zijn taak na zo’n slapeloze nacht en brengt mij rond half 8 sterke koffie op bed. Ik hou mezelf op de been met de gedachte dat het ook vandaag weer vanzelf 18 uur wordt en ik rechtstreeks mijn bed op zal zoeken. Vannacht gooi ik er maar een “pammetje” in, of twee, drie…..kannie wachtte. Truste Ien

Kamperen in eigen land

Na een dag of 12 gekampeerd te hebben in Zuid Duitsland zag ik mijn kans schoon en gooide een mierzoet balletje op naar de man, om de laatste dagen in Nederland te kamperen. Al zijn argumenten van; “het is in ons land altijd prutweer, je moet s ’avonds rond 21.30uur al binnen zitten want anders vernikkel je van de kou”, waren nu geen steekhoudende argumenten meer. De zon scheen ook al weken in ons eigen landje! “Oké”…met enige tegenzin kreeg ik mijn zin…”wij gaan de laatste 2 dagen wel in Nederland zitten”. Het voelde voor mij als een soort missie “zet Nederland op de kaart voor de man!” Dit moest slagen! Ik beweer namelijk al jaren dat kamperen in ons eigen land ook best leuk kan zijn, waarom moeten wij altijd zo’n klere eind rijden? De bestemming…. Haaksbergen. Het mooie platteland vlak over de grens,Duitsland/Nederland. Bijna in Nederland aangekomen, na zo’n 4 uur rijden, meldde de man turend naar de lucht, dat het “aardig wolkig werd” vervolgens wapperde de man met zijn hand buiten het raam en zei misprijzend, “je voelt het gelijk he…. een stuk frisser”. De toon was gezet! Eerst via “Claire” onze “Tom Tom vrouw” op zoek naar de camping vlak bij Haaksbergen. Daar aangekomen keek ik schijnbaar behoorlijk teleurgesteld. “Jij vind het niks he?” zegt de man. ”Nee, ik geef toe dat ik dit geen leuke camping vind”, zeg ik met enige tegenzin. Wat nu? de volgende camping die Claire kent dan maar? Claire stuurde ons allerlei weggetjes op, en uiteindelijk moeten we tot ergernis van de man een doodlopende weg in. Ook hier was de crisis toegeslagen, weg camping….keren dus! De volgende camping die Claire voor ons in petto had was er één waarvan de man gelijk in zijn weerstand ging…….vaste huisje, caravans enz enz.##%&^(^^%$$# (lelijke woorden) Daar ga ik écht niet staan zegt hij met overtuiging. Ik zit ondertussen als een gek met Claire te overleggen waar we nu heen kunnen. De man heeft nog wel de wens om bij het campercentrum in Haaksbergen te kijken, en omdat ik weet dat ik daar weer punten mee ga scoren zeg ik “ja leuk, gezelligheid!” campers kijken! We rijden het industrie terrein op en af maar geen campercentrum te vinden. De naam van de website blijkt te koop… ook crisis dus. Het is ondertussen broeierig en klam. We verlangen naar een koud biertje en rosé. Dan toch maar naar de eerste camping? Wie weet, valt het mee…. De man komt zo langzamerhand in "de mopper en binnensmonds gevloek stand" en ik in de "sus modus". Ik voel dat ik zo langzamerhand mijn kans op kamperen in Nederland behoorlijk aan het verliezen ben. “May I have your votes” zal niet meer dan een magere 4 zijn in dit stadium. Óp naar de camping! De camping heeft een enorme kantine waar geen mens te bekennen is met foute fletse meubelen en een balie waar een onderuit gezakte Haaksberger ons te woord staat. We mogen een plekje op het campingveld zoeken, “de schoonvader rijdt wel even achter ons an. Ik heb 2 eisen, ik wil, na een nacht op een helling van 12% gestaan te hebben en daarvan nog de kramp in mijn kont voel, nu wel es recht, waterpas slapen, en ik wil die tv ook wel es aan. Ja ja, wij hebben een tv in de camper!!. We kunnen alleen NED 1 en 2 ontvangen en het is puur om met een journaal item mijn, zo nu en dan opkomende ontheemde gevoel op te vangen in “den vreemde’. Na 2 weken Duits heb ik behoefte aan een Nederland journaal. Voordat we bij het campingveld komen lopen we eerst een enorm terrein van vaste huisjes, sta caravans, kabouters en aan elkaar geknutselde schuttingen voorbij. Bijna iedereen heeft een klein keffertje op het erf. Die kreeg je er zeker bij, als je een vaste standplaats nam? De man zegt in herhaling “dit vind ik dus niks he, dit vind ik dus he-le-maal niks”. Op het campingveld staat één gezin (ik krijg gelijk een gevoel van medelijden) een stelletje, 4 bejaarden en een vrijgezel. Het ziet er leeg en troosteloos uit. Naast de camping zit een bouwbedrijf die enorm veel lawaai produceert. (zoek je rust op het platteland??) De schoonvader wijst ons op het enorme veld een plekje aan en kijk….daar heeft onze tv-schotel nu net last van de bomen. Na een kwartier draaien en zoeken zetten wij em maar uit. Eerst maar ff uitpakken en wat drinken. Terug op het terras bij de ingang helpt een jong beugelmeisje ons. Ik vraag rosé met wat ijs erin en voor de man een biertje. Het meisje komt terug met een ranja glas vol met ijs en rosé. Ik giet het er dan ook maar in als was het ranja…Nee, dit is niet mijn gedroomde plekje in Nederland, de man is stik sacherijnig en roept voor de derde keer dat wij net zo goed naar huis kunnen, nu het hele vakantiegevoel toch al compleet verdwenen is door deze kut camping. Ik probeer de zaak te redden en opper “zullen we morgen maar terug naar Duitsland te gaan!” De camping bij ons geliefde Munster, dat is de oplossing! We vrolijken wat op! Ik scoor weer een puntje erbij, We relativeren… “ach ja, het valt ook wel mee, het is mooi weer, we gaan lekker eten en morgenvroeg lekker naar Munster!” De man wrijft alweer genoegzaam in zijn handen! Bij de balie gaan we ons officieel voor één nachtje melden met ons plaats nummer, en vragen aan de Haaksberger of het steakhouse naast de camping ook open is. Ja meld de Haaksberger, “en jullie hebben geluk donderdagavond is het spare ribs eten ONBEPERKT! “ De punten stromen binnen…… Er is nog hoop! Kusssien