Kan ik het ruilen?

Kan ik het ruilen?

Ik kom uit een gezin met zeven kinderen en ieder kind had zo zijn of haar, rol/talent binnen het gezin.
Mijn broer Martin had bijvoorbeeld het talent om mijn ouders te verbazen en tegelijkertijd tot waanzin te drijven met zijn sterke verhalen en zijn dubieuze buitenactiviteiten, zoals op de uitkijk staan bij kleine inbraakjes. Als er bij ons in de straat een politieman fietste, dan vloog mijn moeder al naar de gang om naar boven te roepen “Martin wat hei- je uut-e-spookt”?
Zus Marja daarentegen was de braafheid zelve, zij hield de kachel aan en at al lezend in ware literatuur boeken, kilo’s kokkintjesdrop weg.Zus Irma heette in eerste instantie DDDikkie.Haar stotterprobleem heeft haar veel geld opgeleverd van onze pestende broertjes.Van broer Gerard herinner ik mij de voorkeur voor eenvoud,hij woonde op houten kistjes, draaide Joop Visser en kon prachtig vertellen. Van de rest van het kroost ben ik qua rol niet zo op de hoogte, want die waren al uitgevlogen toen ik nog heel klein was. Mijn rol in het gezin was het vertellen van verhalen, stoere verhalen over het “kattekwaad” wat ik uithaalde. (de gecensureerde versie). Maar als belangrijkste taak had ik het ruilen en/of het geld terug krijgen van spullen die niet goed bleken/tegenvielen/thuis kapot raakten.
Als er iets geruild of terug gebracht moest worden zeiden mijn ouders steevast, “vraag Ineke maar, die kan dat wel”. Meestal ging het om spullen waarvan de bon al was verdwenen en de kaartjes eraf getrokken waren. Zus Marja wilde ongeveer alles ruilen wat zij na lang zoeken, passen, even verder kijken en nog es passen éindelijk in een tasje mee had. Halverwege de weg naar huis sloeg dan de twijfel toe en werd er uitgebreid nog es thuis gepast en bekeken om uiteindelijk te constateren dat het terug moest.
En dat was mijn taak, dáár was ik goed in! Ik kreeg vaak ook nog het geld terug tot vreugde van zus Marja. Ik had het talent om op een bepaalde manier moeilijk, sneu, schuldbewust te kijken waardoor de winkeljuffrouw binnen no-time met een “pling” de kassa opende en mij toeschietelijk het geld terug gaf. “Hier hoor kind, kan gebeuren, geeft niets”.
Mijn moeder was trots op de gave van haar jongste dochter.
Tot vorige week is het me nog gelukt om dingen te ruilen. Met of zonder bon!
Door deze gave bewaar ik ook haast nooit bonnen, dit drijft de man regelmatig tot wanhoop!
Mijn tactiek is het volgende: Ik zoek een aardig uitziende (liefst mannelijke!) winkelbediende uit. Ik loop respectvol naar de persoon toe en begin me gelijk te verontschuldigen “zo stom!" (ik kijk wat wanhopig) “nou blijkt thuis dat die bloes helemaal niet staat op mijn groene broek”.(Ik geef ook gelijk al mijn fouten toe) “ja ik weet dat ik de bon nog moet hebben (maar u heeft toch nog wel een kopie?) en de kaartjes eraan moet laten, maar ik was overtuigd dat het goed was, zo dom!” Kan ik alstublieft mijn geld terug krijgen, of ruilen? Ik kijk hierbij mega treurig en tuit iets de lippen. (die heb ik natuurlijk goed heb gestift van te voren!)

Tot gister ging alles gesmeerd, álles kon terug! Tot ik vorige week een WII spelletje kocht met een fitness training. Ik had leuk contact met de vlotte boy achter de balie. Hij zei nog; “u kunt hem ruilen hoor, binnen 24 uur” Maar ik verzekerende hem van mijn goeie koop, hoe gek ik was op sporten op de WII balancebord. Thuisgekomen bleek het een flutspel, er werd in het profiel gevraagd naar gewicht en lengte maar in Amerikaanse eenheden. Die kende ik niet: dus “terug met dat ding”. De 24 uur waren inmiddels verstreken maar allee!
Bij de winkel aangekomen blijkt er een hele andere jongen achter de balie te staan. Ik vraag mierzoet naar die jongen, zijn collega, die knappert met dat donkere haar.
”U zult het met mij moeten doen mevrouw en vraagt zakelijk en ongeïnteresseerd “wat is het probleem?” Ik voel aan alles dat het dit keer niet gaat lukken (als ze mij al mevrouw gaan noemen kan ik de rest van mijn sexappeal wel weglaten. ).
Ik gris het foute WII spel én de bon uit het zakje en zeg “mag die terug, het is allemaal Engels, ik begrijp er niets van”.(Ik knipper toch nog wat met mijn ogen en trek een “jammer”gezicht).
Tot mijn vreugde zegt hij “ja hoor” maar vervolgt…..”als het maar binnen 24 uur is”, en kijkt vervolgens op mijn bonnetje van 2 dagen geleden. Al mijn tegenspraak van “ver weg wonen, werken, geen tijd, koop áltijd mijn spellen hier” hebben geen zin. Missie MISLUKT! In een desillusie rij ik terug naar huis en constateer hardop “je wordt 50 Ien, deal with it”. Het ruilen zonder bon is een gepasseerd station.
Misschien komt die goeie ouwe tijd nog es voorbij als ik dement achter een rollator sjok? Voorlopig dus toch maar de bonnen goed bewaren en de kaartjes laten zitten.
Ach maak ik de man ook weer es blij!

Ien