Het campingleven.

Vorig jaar hebben wij een camper aangeschaft, en na enkele weekendjes uitproberen gaan we ervoor: Óp naar Deutschland voor een vakantiereis van 2 weken. We gaan in stukjes, richting Bodensee, Zuid- Duitsland.
Heerlijk dat vakantiegevoel, dat terug naar het primitieve, geen senseo, geef ons maar zo’n doordruk koffie apparaat.Maar na 5 dagen geven we toe dat de koffie écht niet te drinken is, dus op naar de Aldi, die hebben ze zat in Deutschland, en een pot Nescafé aangeschaft. Beetje water erbij,heerlijk! s’Morgens liggen de bestelde broodjes klaar bij de camping kantine, de man haalt de broodjes en ik zet het water op voor de Nescafé. Maar vóór dit alles moet ik eerst omhoog komen uit ons vaste bed met matras, en wat voor matras! Het is zo hard dat ik na een nacht het gevoel heb 26 kleerhangers ingeslikt te hebben,(zie column alleseter) alles zit vast. Gelukkig heb ik de wetenschap dat het tegen vier uur allemaal weer rechttrekt, dus niets aan’t handje. Na de overheerlijke Nescafé haast ik mij naar de toiletgroep van de camping want mijn darmen spelen op. Ik merk bij de toiletten dat ik niet de enige ben met darmprobleempjes, mijn god wat een lucht! Na 3 a 4 toilet inspecties maak ik een keuze en zit tussen twee dunnen kartonnen wandjes met een ruimte van 20 cm eronder op de toilet en doe mijn best het één en ander stilzwijgend te lozen. De fraulein naast mij heeft daar klaarblijkelijk maling aan en kreunt en steunt in het Duits weg. Ik ben geneigd te vragen hoeveel ontsluiting ze heeft en of ik een dokter zal bellen.
Met de Mexicaanse griep op komst raak ik zo weinig mogelijk aan, Duitse vrouwen zijn viespeuken in mijn beleving, ik zal niet in detail treden…..maar de deutsche properheid is hier op deze camping ver te zoeken. Terug bij de camper heeft de man alweer zo’n heerlijk bakkie “Nes” klaarstaan en eten we een bolletje met ei of jam. Wát gaan we vandaag doen! Het enthousiasme vloeit over, lekker naar het dorpje, een terras, winkeltjes kijken, wandelen, fietsen, sportief zijn deze vakantie!
Na vier dagen van dit alles en in andere volgordes en met een volgende rit voor de boeg door het Deutsche land, beseffen we dat de vieswatertank(niet te verwarren met de ortipotti oftewel de wc) geleegd moet worden. Een camper heeft namelijk een “schoonwatertank” en een zogenaamde “vieswatertank”, deze is gevuld met je afval water.Deze laatste dacht ik al te ruiken op de camping, maar de man zei dat het in de grond zat. Mijn man weet veel van Duitsland en kan dingen als deze met zo’n stelligheid brengen dat ik het gelijk geloof. Maar toen wij echter van de plek weg reden kwam weer die rioollucht naar boven waardoor ook de man besloot dat de tank geloosd moest worden. Het rode waarschuwingslampje was ook al enige tijd gevaarlijk aan het branden. Het lozen moet op de daarvoor bestemde plekken, maar van deze plekken waren wij al vertrokken, dus wij besloten het illegaal te doen. "het is alleen een beetje vies water" zei de man, en ik geloofde hem weer op zijn woord.
Samenzweerderig reden wij door het Deutsche land met een missie “de vuilwatertank” lozen. Het moest een rustig plek zijn, geen pottenkijkers, kein Polizei! Ha daar spotte de man een plek, de camper werd neergezet, de zonnebrillen gingen op en de man deed alsof hij een inspectie hield rondom de camper. Ik hield de omgeving in de gaten. “Ja nu!!!” de man trok aan een hendel en er vloeide behoorlijk wat weg. Goh, viel reuze mee die lucht, het lijkt wel gewoon water stelden wij vast. Het léék niet gewoon water, het wás gewoon water, de man had de verkeerde hendel losgetrokken waardoor al ons schone drinkwater wegvloeide over de Deutsche heuvelen. : “Godvrrrr de verkeerde” zei de man. Nou ja een tweede inspectie, “plop” daar ging de vuilwaterhendel, en dat was duidelijk de goeie, een vreselijke putlucht liep over de Deutsche heuvelen, en er kwam precies op dat moment een leuk Duits gezin uit het bos fietsen, duitsers herken je namelijk aan een helmpje, een zogenaamd valhelmpje. Hun gezicht sprak boekdelen, “wat een putlucht” wij moesten als de donder wegwezen dus, voordat het hele dorp geëvacueerd moest worden! Opgelucht reden wij richting het noorden, dit karwei was gefikst! Maar men zegt soms: “God straft meteen” en even na onze lozing sloeg er een verloren spanband van een vrachtauto, met zo’n enorme ijzeren hendel eraan onder onze camper, recht tegen het lipje van de vuilwatertank. We konden de rest van de vakantie het vuilwater lozen wel schudden, de tank kon niet meer los want het lipje was eraf geslagen,wat betekende dat we na enkele dagen geen water meer konden gebruiken bij ons handige gootsteentje.
Maar kampeerders als ons krijg je echt niet zomaar klein. De man maakte na verloop van tijd weer grapjes als;”Ik zal niet weten wat ik toch zonder jouw moet beginnen, nou ja, in ieder geval wel, minder pinnen”. De sfeer zat erin. Om het compleet te maken zocht ik onze wereldradio op. Na 3 kwartier van hoge signalen, gekras en allerlei talen behalve Nederlands hadden we ineens toch contact met de ons zo bekende wereld. Dit in de vorm van Jan Smit, na bijna 2 weken verstoken te zijn geweest van Nederland en alles wat Nederland behelst wordt ik als mens heel blij, ook als ik Jan Smit hoor. Ook Jan was toen nog blij, ik denk dat Jolanthe nog in beeld was. Al wat daarna kwam was een tenenkrommende conversatie tussen een hele domme vrouw en een vreselijk, zo niet dommere man. Kortom schaf geen wereldradio aan! Na zo’n anderhalve week én op herhaling van dingen als; beetje fietsen, beetje lunchen, beetje koken, beetje lopen,beetje dorpje kijken, beetje cultuur snuiven. Maar ook beetje slapen, beetje te diep in de wijnfles gekeken, beetje met de hand afwassen, beetje zat van al dat Duits, beetje teveel kilo’s aangekomen, beetje teveel geld uitgegeven, beetje behoefte aan eigen dingen, beetje gemis aan de beestenboel thuis, dan gaan we weer richting ons Nederland. Herken ik het landschap weer, de geuren, de kleuren, gaat radio 2 weer aan. Heerlijk kamperen! Maar ik weet net als mijn moeder niet wanneer ik blijer ben:
Als we weg goan of als we thuus koomn. Van beiden een beetje denk ik.
Ien.