Pril geluk.

De man en ik gingen als afsluiting van onze vakantie uit eten in de grootste stad in de buurt namelijk:Steenwiek. Wij hebben daar een Griek ontdekt, die zeer de moeite waard is.
Omdat wij beiden lichtelijk zijn aangekomen,in de vakantie, besluiten we wel te fietsen. En dat viel reuze mee!
Een krap half uurtje trappen vanaf Willemsoord en je bent er!
We krijgen een lekker plekje toegewezen, onder een pergola, begroeid met prachtige druiventrossen. Je zou het niet zeggen, maar ze zijn echt écht!! De baas, een ook écht uitziende Griek gaat het na onze vraag of ze toch niet van plastic zijn, gelijk bewijzen door één in zijn mond te steken. De man stelt hem daarop een vraag die hij maar moeizaam lijkt te kunnen beantwoorden, hij trekt heel raar met zijn mond,en nadat ook ik geproefd heb, begrijp ik dit volkomen. Mijn god, wat zuur! Maar het bewijs was geleverd, ze waren echt!
Er kwamen verschillende mensen op het terras buiten zitten, altijd leuk om te zien, te aanschouwen, te beoordelen, te veroordelen ed. “Tjonge, wat een chagrijn die vrouw daar links, vind je ook niet? ”Er zit ook een wat vreemd gezin achter ons, we kunnen alles horen, dat is fijn voor als er stiltes vallen, dan heb je toch wat te doen. Er zit een vrouw achter mij met een man en een jongen van in de twintig. De sfeer aan hun tafel begint goed, maar wordt naarmate de tijd verstrijkt een beetje narrig. Na wat verhalen en ideeën van haar kant,voor de inrichting van het huis, komt het gesprek ineens op “de bekers”. “Nou” steekt de jongen van wal, “Ik vind het wel jammer dat je al die bekers hebt weggedaan”. “Welke bekers” zegt de vrouw, “wat bedoel je, heb ik je daarmee gekwetst, dat is niet mijn bedoeling geweest hoor”. “Nee maar bepaalde bekers vond ik wel zonde, en dat jij dat zo zonder overleg zomaar wegdoet..”, zei de jongen. (In gedachten zag ik bij hem een zeer verwijtende blik).” Jeetje”, zei de vrouw, “welke bedoel je? Die beker van Jip en Janneke? Of die van Ome Willem?of de fabeltjeskrant?” “Die van Jip en Janneke waren niet echt mooi meer hoor, daar waren al verschillende stukjes vanaf” “Enne, wat moet ik met al die bekers, ik wist het ook niet, had dat dan gezegd”. “Waar had ik dan heen gemoeten met die hele beker verzameling? We hebben er toch gewoon geen ruimte voor”. De jongen was niet écht boos, maar gewoon wat teleurgesteld, dat kon toch? “Ja tuurlijk”.
Dit was, in onze beleving, een “nieuw- bakken” gezin, de jongen was niet haar zoon, dat kon je horen aan de voorzichtigheid maar ook aan de ondertoon van de conversatie. De jongen was de zoon van de man die ook aan tafel zat. Ik vermoedde dat hun nog maar pril een nieuwe relatie hadden met als erfstuk “bekers”. Oh oh, als dat maar goed komt.
Tijdens ons hoofdgerecht nam de mán de conversatie over, het ging over werk, háár werk.
Ze werkte in het onderwijs, en hij zei, “het maakt niet uit”(grrrrrrr) maar het valt mij wel op hoe gespannen jij wordt van je leerlingen en je team leden, je neemt je werk wel erg mee naar huis vind ik. “Hoezo” stak zij van wal, als door een wesp gestoken. “Wat bedoel je daarmee, dat ik ze niet aankan?” “Jawel”, (zei hij vergoelijkend), “maar gewoon, ik vind dat je daar snel van ontdaan bent”. “Nou zeg, dat valt ook heus niet mee hoor, het is niet een statisch proces, het is echt niet zo simpel als jij denkt”. “Ik weet wel dat ik wat meer eelt op mijn hart moet krijgen zei ze gekwetst. “Ja” , zie haar man, ´dat zou wel moeten ja”. In gedachten zag ik de jongen, de zoon van de man, genieten. Pa was op zijn hand deze avond!
Het werd steeds stiller achter mij, ik weet uit ervaring dat een nieuwe prille relatie op oudere leeftijd, ná de verliefde fase, om de donder niet meevalt. De eerste jaren is het bikkelen, bikkelen voor wat jij wilt, grenzen stellen en verleggen, en weer stellen.
Ruzie maken, met deuren smijten, dreigen met advocaten, en weer afzoenen. Het is allemaal nodig om zover te komen als de man en mij, nu na zo’n 12 jaar. En dat het dan ineens niet erg meer is als er stiltes vallen, we gewoon even stil zijn en wij een beetje gniffelend de strijd van anderen aanhoren en weten; pffft die fase hebben wij gehad!
Het is net als met de druiven, in het begin is het zuur en lastig weg te krijgen,moet je het soms even laten rusten. Alles heeft tijd nodig, moet rijpen, maar….. dan komt het zoete!
Met op gezette tijden nog een beetje zuur……om het wel spannend te houden!
Ien.