Wie mooi wil zijn......

Op een vrijdagavond hadden ik en de man een super romantisch uitje, want we zijn naar Herbert Grönemeyer geweest voor een concert in Amsterdam.
Ik was erheen gegaan met mijn vorig jaar gekochte laarzen, ze zijn prachtig groen en hebben een ferme hak. Als je mijn voeten kent, (ondanks de operatie) dan begrijp je dat het "wie mooi wil zijn moet pijn lijden" hier van toepassing is. Het oog wil ook wat, ik moet me wel concentreren om er goed op te lopen , iedere ondervloer voelt als een catwalk. Bij binnenkomst zei ik al tegen Hans "zullen we anders even gaan zitten, anders moet ik wel erg lang staan op deze laarzen." Nee joh lekker ff lopen zei Hans en om elkaar niet uit het oog te verliezen liep ik er als een mannequin achterna. Na een half uurtje tippelen, hing ik bij Hans aan de arm, "rustig man, ik donder zowat om" en keek hem venijnig aan. Eindelijk, het was acht uur, Herbert begon en we stonden lekker in het midden.Om 21.30 riep Herbert in zijn beste Nederlands "Amsterdam dank ju well! Natuurlijk schreeuwden wij "Toelage, toelage", wat hetzelfde betekend als "we want more", of was het toegabe??? Ik weet het niet, ken geen Duits, nooit gehad op de spinazie academie. Na een kwartier kwam Herbert terug, hij had er nog zin in, ik zakte al behoorlijk door mijn voegen, maar nog zo'n 3 nummertjes moet kunnen dacht ik. En dat werden er 6, weer bedankte Herbert de zaal, en, ik was er al bang voor, weer begonnen de mensen om een toegabe te roepen, ik begon de boel al wat te sussen, "jongens moet dat nou? die man moet nog een heel eind terug naar Duitsland" maar niets hielp, daar kwam onze Herbert weer aan en hij leek steeds fitter te worden, inmiddels was het 22.15.
Ik stond inmiddels van mijn linker op mijn rechter been, en kreeg al uitvalverschijnselen. "Had ik nog wel een linkerbeen" mijn kuiten gloeiden alsof er kolen op werden gebrand.
Herbert war zeer vereerd das die Hollandies zo verrükt von him waern en zong met hetzelfde gemak weer 7 nummers. En weer ging hij af en hij niet alleen, het hele orkest, en je begrijpt het al, weer werd hij tsurüg gevraagd en ik maar roepen: "Blijb mar wek, blijb mar wek" maarja ik overstemde de rest niet echt, dus ja, daar kwam Herbert weder mit zijn ganze orkestbak. Ik dacht "als ik hier nog enigszins lopend uit wil komen moet ik nu meine liebe Hans verlassen. Ik riep "ik ga een trap zoegen, je zoegt mij maar op straks". Wát een zaligheid als je dan een trap bereikt! Al zittend nog even meegenoten. Wat bezield een mens toch om naar zo'n concert zulke schoenen aan te trekken, in de zaal is het druk en donker, geen hond die ze zien. Ja bij binnenkomst en tijdens het weggaan, ik zag ze denken "stakker" terwijl ik langs strompelde. Maargoed, we hebben ook echt genoten (tot een uur of tien) om 23 uur hield hij eindelijk zijn bek, pfffft.
Ien