Het verschil maken.

Het verschil maken.

Ken je dat gevoel, dat je aan iemand denkt en dat je diegene dan ook toevallig tegenkomt?

Ik reed rond half 9 naar mijn werk, wilde nog even naar de C-1000 om wat eten in te slaan en dacht ineens aan een vrouw, een moeder van de basis school van Jos en Dave..
Ze was in de jaren 90 samen met haar twee dochtertjes vanuit het voormalige Joegoslavië naar Nederland gevlucht en in Emmeloord komen wonen.
Het was een heel schriele vrouw, iets getint, klein, mager en zwart half lang haar.
Je kon zo zien dat ze geen Hollandse was.
In goede, gelukkige tijden was ze vast een prachtige vrouw geweest.
Haar dochtertjes waren mooie meisjes, uiterlijk waren ze heel verschillend.
De jongste leek op haar moeder, ook donker, een heel mooi, fijn gezichtje.
Haar zus was iets breder en ook zo on-Hollands, ze leek vast op haar vader.
Bij alle drie kon je zien dat ze “gewond” waren, hun blikken straalden wantrouwen en pijn uit.
Op één of andere manier intrigeerden ze mij. Het verhaal (op het schoolplein) ging, dat haar man, hun vader, voor hun ogen was vermoord.
Ik kon me van zoiets verschrikkelijks eigenlijk geen voorstelling maken, al zagen wij hier in Nederland natuurlijk met regelmaat de afschuwelijke beelden op tv van die verschrikkelijk beestachtige toestanden daar in dat land, het voormalige Joegoslavië.
Ik zapte vaak snel weg, kon de beelden niet aanzien en de verhalen over afgesneden geslachtsdelen, uithongering enzovoort niet aanhoren.

Ik heb nooit écht contact met haar gehad, nooit contact met haar gezocht. Ik wilde wel, maar durfde niet. Wat moest ik zeggen? “bevalt het je een beetje in Emmeloord?”. De taal was natuurlijk een barrière, maar de grootste barrière was mijn angst om iets doms te zeggen. Ik wist niet hóe te beginnen.
En nu zag ik haar weer na zo’n 15jaar?. Terwijl ik vlak daarvoor, in de auto, net aan haar zat te denken.
Ze was vóór mij bij de kassa, “9 grote blikken bier” gingen over de loopband, verder niets.
Ze was dikker geworden, maar niet gezond dikker. Haar gezicht was rood en opgeblazen, haar huid was vlekkerig en haar haar viel als een sluik onverzorgd bosje langs haar gezicht.
Wat ik vermoedde werd 2 minuten later bevestigd . Op de fiets had ze haar eerste biertje al open getrokken, het kon geen 5 min meer wachten. Ik reed achter haar over de Europalaan.
Arme vrouw, arme moeder. Ik kreeg er kippenvel van, op één of andere manier voelde het even alsof ik een beetje een aandeel had gehad in al de ellende in haar leven.
Ik had toen misschien wel een verschil kunnen maken door contact te leggen. Of is dat een ijdele gedachte?
Ik had haar toch gewoon een kop koffie aan kunnen bieden, haar kinderen te spelen kunnen vragen. Ik deed niets.
Hoe belangrijk is het dat je je als vluchteling/vreemdeling geborgen voelt tussen mensen. Dat je omgeving je een gevoel van “welkom” geeft.
De vergelijking gaat natuurlijk in vele opzichten niet op, maar in wezen voel ik mij hier, in mijn nieuw gekozen (let wél, gekozen!) woonomgeving ook een “vreemdeling”.
En het doet zo goed dat ze hier naar je zwaaien, je begroeten.
Het geeft een gevoel van geborgenheid, welkom, “hé leuk dat je hier bent komen wonen”.
Een buurvrouw die vraagt of je een “bakkie” komt doen en bij haar poesjes komt kijken. Een beetje “eigen” worden met de mensen om je heen, dat realiseer je je pas als jezelf zo in de “vreemde” komt.
Ik drink hier s’avonds een wijntje omdat wij het zo heerlijk hebben hier en kunnen genieten.
Zij drinkt om de reden te vergeten waarom ze jaren geleden haar vaderland moest verlaten en moest vluchten en er is niemand op haar pad gekomen om hét verschil te maken.
En zo kom je als mens tot steeds meer inzichten.

Ien.

Van die dingen dus.

Je hebt het hier heel wat te beleven zeg, op zo’n donderdagmorgen in onze nieuw verworven omgeving.
Vanmorgen óp naar de gemeente Steenwiek om ons in te laten schrijven als nieuwbakken inwoners.
Bij de balie stond een moeder met zoon van een jaar of 13, ze had met de baliemedewerkster een gesprek over een paspoort en de foto die erin moest.
De jongen had een wat droevig pukkelig gezicht met een "sorry dat ik besta" blik in zijn ogen. Hij had een net iets te korte lange broek aan met een iets te grote jas, zo'n praktische jas voor op de groei en voor regen en wind. Niets voor een jongen van dertien die zich sowieso al ellendig voelt in dit leven.
Zijn moeder had ook van alles praktisch aan, hoe seksloos kan men zich kleden. ( of met mijn moeders woorden te spreken toen ik met een mislukt kapsel thuis kwam "ie bent toch al getrouwd!" (met andere woorden:wat maakte het nog uit!)
Het meisje achter de balie legde uit hoe de jongen op de foto moest voor het paspoort, “recht vooruit kijken”, ja” zei ze "zoals je nu kijkt (met de blik die ik net beschreef) zó moet je kijken, niet lachen, beslist niet lachen!”
Nou zei moeder: "dat kumt helemoal goed, want zo kiekt tie altied, hij lacht amper”. “Én bedankt he!” hoorde ik de jongen denken.Ik was in tegenstelling tot het gemeentehuis in de polder, hier snel aan de beurt, zo gepiept "ergens anders wonen"!
Het gehoopte "welkom" van de burgemeester bleef uit, zo ook de bloemen, maargoed we mogen ons nu inwoners van het Steenwijkerland noemen! En we zijn er bliede met! Daarna lekker de stad in, voor de tweede keer al naar de wijnboer, hij kende me nog! "hijjem al upedrunken?" maar weer drie flesse rosé? Hij weet gelukkig niet dat ik in de tussentied ook al drie keer naar de Aldi ben gerend voor een doosien.
Van de week stond er een man bij de Aldi, die zijn portemonnee vergeten was. "Getverdemme ik heb mien beurs thuus loaten ling!”.” Nou” zei de vrouw achter de kassa, “dan kom ie dat straks toch even betoaln?”.
“ Muj- ie dan effen mien rijbewies als onderpand hebbn” zei de man? nee zei de vrouw verbaasd, "ie komn toch wel weer terugge?"Van die dingen dus, ik word er heel blij van.

Ien.

Alleseter

Ik ben een makkelijke eter, behalve garnalen, inktvis en orgaanvlees kan ik wel zeggen dat ik alles lust.Vroeger toen ik nog "om door een ringetje te halen" was, kon ik écht niet alleen "alles" eten, maar ook iedere dag onbeperkt!.Ik kwam geen gram aan, mijn moeder stopte er ook nog extra dingen in zoals;room en véél suiker, want onze Ineke was zo mager.In de tijd dat ik in de therapiefase van mijn leven zat werd de diagnose bij het Riagg dan ook snel gemaakt, "Anorexia" dat kon je zo zien! Maar niets was minder waar, ik was zo, dat was mijn bouw, ik was een "de Lange". Ik was gewoon niet gelukkig, dáárom zat ik daar.Zo na je veertigste kom je vanzelf aan riepen de meeste vrouwen vanaf mijn 30ste. Ik geloofde er geen woord van maarnu moet ik ze gelijk geven, "ook ik moet opletten wat ik eet!"
Op één of andere manier lijk ik dit niet goed te accepteren, want in mijn nachtelijke uren, diep in slaap wil ik nog van alles naar binnen stouwen zoals: tandenborstels, knopen,pennen, enz. En dit alles blijft altijd hangen in mijn keel. Tijdens één van onze (Hans en mij) eerste nachtjes samen riep ik dan ook ineens in paniek uit; "Hans, ik heb een tandenborstel ingeslikt". Hans die nog niet op de hoogte was van deze nachtelijke vraatzucht liep liefdevol naar de badkamer om mij vervolgens 4 tandenborstels te tonen. "Kijk schat alle vier zijn ze er nog, je hebt geen één ingeslikt". Met open ogen en toch in slaap riep ik dan nijdig:"Ik voel hem toch verdorie, hij zit hier in mijn keel".Ik kan de paniek op zo'n moment niet beschrijven.De tandenborstels werden vervangen door knopen, maar toch bleven de borstels favoriet. Hans loopt al niet meer naar de badkamer, die weet inmiddels wel beter en ik blijf mopperen, dat hij niet snapt dat ik écht..........Gelukkig komt dit niet dagelijks voor, maar nog wel met enige regelmaat. Sinds kort verslind ik ook poesjes, ik droom dan dat ik met mijn mond open lig te slapen en dat er dan een katje inkruipt, van schrik slik ik die dan vervolgens door, maarja die kut katten krijg je niet zomaar weg met het gevolg dat ik Hans weer in paniek roep dat ik een kat half heb ingeslikt. Hans is dan goed wakker, gaat gelukkig niet op zoek naar onze katten, maar probeert mij te overtuigen dat ik het me verbeeld.Het ergste komt nog, laatst bleef ik slapen bij vriendin Miriam, ook daar heb ik een kat verorbert, in paniek (slaap) vlucht ik de gang op, trek één van de vijf deuren open zie haar zoon liggen en zeg;"Niels waar is je moeder? hebben jullie jonge poesjes?Niels deed één oog open (gelukkig!) en zei slaapdronken dat zijn moeder op zolder sliep. Ik rende de trap op en daar werd ik gelukkig écht wakker, nou ja... de realiteit drong tot me door. Daar lag mijn vriendin met man lekker te slapen, het was 4 uur s'nachts en ik probeerde een katje weg te krijgen. En........ik had bar weinig aan en was de slaapkamer van hun zoon van 17 opgestuiterd. Schaamte, vreselijke schaamte.
De volgende dag smste ik Miriam bij thuiskomst dat het erg gezellig was geweest. Miriam smste terug dat ze nog aan het nagenieten was, .....en Niels ook...........Nou ja, dat doet een vrouw van 47 jaar, mét zwembandje, ook wel weer een beetje goed.
Denk dat ik vannacht maar es een olifant naar binnen prop.
Ien.

Niets om je voor te schamen, maar toch....

Mijn arme man heeft een naar lichamelijk euvel namelijk: een aambei.
Het zal wel aan de overheerlijke opperdoes aardappels liggen, want daar kun je wel drie keer per dag van naar de wc.
In ieder geval, hij gaf aan jeuk te hebben, steken enz enz, ja je hoeft mij geen uitleg te geven over aambeien, ik ben specialist in deze pestkoppen.
Maar sinds ik elastiekjes heb laten schieten in mijn achterste, geen centje pijn!
Natuurlijk sta ik mijn man in alles bij, ook in aambeien. Of ik zalf wilde halen? tuurlijk! Doe ik schatje. Aangekomen in de C-1000 zie tot mijn geruststelling dat ze in Steenwiek een stelling hebben voor alle kwalen en je er jezelf bedienen mag. Kijk daar hou ik van! Het blijft raar, maar "paracetamol" komt nog altijd wat makkelijker mijn strot uit dan "sperti".Ik heb namelijk ook de ervaring dat de doorgestudeerde drogist meisjes gelijk interessant gaan doen door te vragen, of ze ook bloeden? want dan is de zalf niet verstandig. Vervolgens vragen ze dan of ze in-of uitwendig zijn. In eerste instantie doe je dan nog of ze voor de buurvrouw zijn, maar na drie vragen val je al vlot door de mand. Maar gelukkig, deze c-1000 heeft hierover nagedacht en wil de klant niet in verlegenheid brengen, dus doe het lekker zelf! Bij de kassa aangekomen gaan alle boodschappen vlot over de band totdat de caissière bij de Sperti is aangekomen, ze doet nog maar es een poging, error, en nog es, error. Ik krijg het langzaam warm en voel een beste opvlieger naar boven komen. Tot overmaat van ramp staat er achter mij een aardig meisje en daarachter een erg leuk uitziende Steenwieker.Ik probeer de caissière te helpen door te zeggen dat ze dan de streepjescode maar moet intikken, maar het meisje achter mij kent de caissière en roept behulpzaam, "hé Jannie, zal ik ff'n kiekn"? Ja dat wil Jannie wel.
Halverwege haar loopje naar de stelling, (die op roepafstand is!) roept het meisje, "hé Jannie hoe heette het ook nog? "SPERTI" gilt Jannie door de zaak, links, nee meer links en toen de woorden "HET IS VOOR AAMBEIEN"!!ZO'N GEEL DOOSIEN". Ik dep langzaam het zweet van mijn rode hoofd, heb het gevoel dat iedereen kijkt en zeg ook nog vergoelijkend tegen de leuke steenwieker "T'is voor mijn man hoor!" Wat? vraagt de Steenwieker die (oh wonder) het geheel niet gevolgd heeft."Oh nee, laat maar" zeg ik snel en draai mijn hoofd af, ik zie er niet uit, gatver , laat die man van mij in vervolg zelf z'n zalf halen! Nooit wil hij iets voor wélke kwaal dan ook, maar uitgerekend voor de meest genante kwaal wil meneer wat zalf. Poe één aambei, ik heb ze per tros gehad! Voorlopig maar even niet naar Steenwiek, alhoewel, wat ben ik bliede dat ze geen spar of super in ons dorp hebben, dan zouden ze altied aan een aambei moeten denken als ze ons zagen.Zo'n praatje doet snel de ronde natuurlijk! En nu smeren maar! De héle tube!
Ien.

Pas je aan je omgeving aan!

Nadat ik gister de buurvrouw van links voor op de trekker zag rieden met een enorme koptelefoon op.(Geloof me, deze was niet aangesloten op een mp3 speler maar gewoon voor het lawaai) Toen wist ik, les 2 komt eraan: "aanpassen aan je omgeving". Voor les 1 "de kennismaking in de buurt" had ik een mager zesje gescoord, de buurt was nog wat de kat uit de boom aan't kieken. Een uitnodiging voor een kuppien koffie zat er nog niet in.Het moest nu maar es afgelopen zijn met de vriendinnen bezoekjes, de wijntjes eind van de middag, de hakjes en de lippestift! Inburgeren zul je! Vanmorgen uit gewoonte, toch nog even een leuk jurkje aangetrokken, oorbellen in, lippenstift op, het blijft moeilijk! Maar weer es óp naar Steenwiek maar nu met een missie. In de eerste de beste winkel een mooi groen landelijk, degelijk bloesje gekocht en gevraagd naar de plaatselijke kapper. Bij de kapper een makkelijk degelijk kapsel uut- e-zocht. Nee, echt tevreden keek ik mijzelf niet aan nadat de kapster vroeg of ik et mooi vond, maar: "prima" riep ik blij, het hoorde bij les 2 tenslotte "pas je aan, aan je omgeving". Thuisgekomen, jurkje uit, spiekerbox, klompen en mijn werkbloesien aan en óp naar de schuur! Ah daar stond die, dé grasmaaier! Kom maar op, wij gaan samen de voorkant eempies doen. Na een zoektocht naar elektriciteit, {dit komt hier onder een plank vandaan, onder de grond!)begon het grote werk. Ah! daar kwam een knecht op de fietse, "heuheu" riep de knecht". "Heu heu" riep ik terug met een blik alsof hij uit het niets kwam. Ha,de eerste was binn, ik werd gespot met mijn grasmaaier, buitenbloes en spiekerbox met klompen.
Nu zullen ze in de buurt wel zeng: "Gho die vrouwe die kan wel wat heur, hej ie dat e'zien? die kan werkn heur!".
Respect zal ik krijgen, morgen moet ik helaas werken dus ik kan niet geliek bij iedereen op de koffie. Na de knecht kwamen er nog verschillende boern langs en allemoal zwaaien en groetn. Ik heb mijn buurvrouw niet gezien, maar het kan maar zo zijn dat ze achter de geraniums zat te kiekn. Ze zal vanavond wel noar haar buurvrouwe goan en zeggen dat ze zich zwoar vergist hebbn en mij als de donder uutnodigen. Acht boeren, drie kienders en nog es twee knechten verder was het genoeg, het gras was weer kort en de klompen konden uut. Binnengekomen aanschouwde ik mijzelf als "de nieuwe Ineke" in de spiegel en schrok me te pletter. Mijn bloes heeft drukknoopjes en de bovenste drie waren losgeschoten waardoor ik half in mijn BH liep. Ineens trokken alle boeren en knechten weer langs mijn netvlies, "hier was stront aan de knikker", hoe draai ik dit recht, geen boerin die met mij een bakkie wil doen. Ik geef het op, tijd voor rosé.
Ien.

Hoe sportief kun je zijn?

Sinds enkele weken doe ik het weer, sporten! Mijn huisloopband is bezweken onder mijn "fanatisme". Mijn zus Marja was hier getuige van, toen ik hem aan haar wilde demonstreren sloeg hij op hol, ik kan hard lopen, maar zó hard....
In ieder geval, het ding kon niet meer gemaakt en omdat ik gestopt was met roken, sloeg de paniek toe, "ik moest sporten! Anders vlogen de kilo's eraan".
Mijn man Hans had voor mij het abonnement geregeld, eigenlijk wilde ik eerst proefdraaien, een paar keer kijken enzovoort, maar er lag al een waar abonnement klaar, inschrijfgeld enz.
Kortom er was geen weg meer terug. spórten moest ik en om het geld er een beetje uit te halen zéker 2 keer per week.
Ik had me voorgenomen op de maandag en de donderdag te gaan. Maandagmorgen struikelde ik al over de sporttas, "oh ja, dat moet vandaag". Eerst de tas maar es ingepakt: een handdoek voor het zweet, een borstel, een sportbroek, en een leuk maar niet overdreven T-shirt en niet te vergeten de deo en de schoenen.
Wat ik ook meenam is mijn mp3 speler, lekker op mijn eigen muziek hardlopen, zalig! Met de auto rij ik met mijn sporttasje naar de sportschool. Het is er druk, bah daar heb ik een hekel aan, dat geloer naar elkaar.
Maargoed als een volleerde sport vrouw kom ik de kleedkamer in, werp mijn sporttas op de bank en ga mij uitkleden. Ik kijk vooral naar de bank, want om mij heen staan allerlei vrouwen poedelnaakt die ongegeneerd met elkaar aan het kletsen zijn.
Mijn opvoeding speelt op, ik zie mijn vader weer met 3 handdoeken gillend over de gang rennen dat wij vooral niet mochten kijken. Stiekem kijk ik toch een beetje en constateer dat ik de dikste niet ben en dat sommige vrouwen in de polder zich echt erg goed kunnen kleden, want tjonge jonge, wát een lijven!. Op het moment dat ik in mijn onderbroek en BH sta, staan er twee meisjes van in de twintig zich om te kleden en op dat moment begrijp ook ik weer dat er gesport moet worden. Wat is ouder worden toch een tragiek soms. En het komt nooit meer goed, zo'n gladde jonge huid is gewoon verleden tijd, bah! Achter mij hangen allerlei kastjes voor je kostbare spulletjes, de sleutel kun je bij de balie leggen, verteld mij één van de meisjes. Ik zie er leuk uit vind ikzelf, hou wel geforceerd mijn buik in die ik er straks ga afrennen. Heb ik alles? Mijn MP 3 speler, mijn handdoekje en sleutel en een flesje water natuurlijk! Ik ben er klaar voor!!! Ik loop naar de fitnessruimte alsof ik dit dagelijks doe, als je bij fitness binnenkomt krijg je hetzelfde gevoel als de binnenkomst bij de kerk van vroeger, je had dan ook het gevoel dat iedereen keek en dat deden ze ook!
Stoer loop ik naar de hardloopband. Ha! de instelling van de gegevens, mijn gewicht, en de hellinggraad, ik toets maar wat in want begrijp het apparaat niet goed, vervolgens de tijd, laat ik beginnen bij 10 minuten, en de snelheid: "nou 10 lijkt me te doen!" Ik doe mijn MP3 speler aan en druk deze bij gebrek aan schoudertas of zak tussen mijn broekband. En nou maar rennen, Heerlijk! Ik ben er klaar voor. Naast mij loopt een vrouw van mijn leeftijd in wandelpas op de loopband, "Muts, ga toch lekker rennen!" denk ik.
Ik zie haar ook respectvol naar mijn gegevens kijken, ik doe mijn dopjes in de oren en voel de loopband onder mij weg glijden, tot de snelheid van 10 , wat aardig hardlopen inhoud. Doordat er een man links van mij nog harder gaat, kom ik slecht in mijn ritme en grijp ik regelmatig de grepen beet omdat ik er bijna afdonder.
Ineens heb ik het gevoel dat ik een wind moet laten en deze door de muziek van de MP 3 speler niet hoor, ik doe één dopje uit en span mijn billen goed samen.
Na 3 minuten ben ik kapot, mijn benen zijn als lood en ik vermoed een griepje onder de leden te hebben. Dat gaat nooit lukken die 10 minuten.
Ik kijk es goed op mijn instelling en het blijkt dat ik een hellinggraad van 5 heb ingetikt, dat betekent dus: rennen tegen een berg op. De calorieën verbranding stand liep al verbazend snel op, dit leidde tot een misprijzend gezicht van mijn buurvrouw die voor deze stand een uur moet wandelen. Ik zet de hellinggraad op 0.0, he he dat gaat beter en nu lekker lopen. Maar door al dat zweet glijd mijn MP3 speler hups naar beneden mijn broekspijp in, ik donder zowat gestrekt achterover.
Mijn buurvrouw heeft dan een vreemd sadistisch trekje om haar mond. Als ik weer omhoog kom en net niet door de ramen achter mij geklapt ben, kom ik aan bij de 10 minuten, eindelijk de koelingdown. Al lopend zeg ik moedig tegen mijn buurvrouw "he lekker hoor". Maar ik denk "hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg"? Voor de vorm doe ik nog wat oefeningen voor de beenspieren en de buik en ga met een blik van "rustig aan beginnen" de ruimte weer uit.
In de kleedkamer is het een schapenhok als bij het zwembad van vroeger, gezellig met z'n allen onder de douche, nou mij niet gezien. Een half uur na thuiskomst damp ik nog en is mijn kop vuurrood en enigszins gezwollen, ik blijf een uur binnen voordat ik me buiten durf te vertonen. Hoezo wordt je mooier door de sportschool? Ik heb gelukkig 2 dagen om me voor te bereiden op de volgende gang, ik zet door!! voor zolang als het duurt.
Ien.

Mag dat?

Mag dat?

Vanmiddag ben ik met mijn jongste zoon Dave naar het CBR in Lelystad gereden voor een theorie examen voor de auto.
Na één mislukte poging word je er als kandidaat niet echt rustiger op.
De theorie examens zijn niet voor de poes, als het CBR kans ziet je te laten zakken, zullen ze het niet laten! Er komt daar wat geld binnen!
Ik heb daar een uur moeten wachten terwijl Dave daar binnen aan het zwoegen was. Er zaten in mijn zicht drie vrouwen bij de administratie, na ongeveer drie kwartier kwam de vrouw van de examens terug en riep vertwijfeld; "nou zoiets heb ik nog nooit meegemaakt" "Zo slecht gemaakt?" riep haar collega, "ja deze groep was wel het meest treurige wat ze ooit geëxamineerd had.
Vervolgens ratelden de machines de fouten van de kandidaten eruit.
Als moeder doet dat wat met je, ik heb mijn kind dagen achtereen achter de computer gezien om het één na het andere examen te doen.
Wanneer ik boven op de gang liep hoorde ik de vrouw van de cd ROM weer vragen "u wilt hier rechtdoor rijden , mag dat?” en Dave maar zuchten. Het woord "Mag dat" dendert al een week door ons huis.
Ik stelde mijzelf in de C- 1000 ook al de vraag; "u wilt bananen kopen, mag dat?" of op mijn werk " U wilt uw cliënt die uit nijd in zijn broek heeft gepoept de nek om draaien, mag dat?” Of thuis; "u wilt uw man die weer te laat thuis komt om te eten een gehaktbal in zijn gezicht smijten, mag dat?”
Eigenlijk kun je zo je hele dag vullen met alle keuzes die je door de dag heen hebt.
Het zou een mooie CDA slogan kunnen zijn, “Vraag het jezelf es wat vaker af?”, "Mag dat?". Bijvoorbeeld in het kader van normen en waarden;"Ik wil vreemd gaan, mag dat?"
Maar nu terug naar Dave.
Het zweet stond mij vol in de handen, ik ben nog net niet naar die balie gerend om overspannen te roepen, "en, Dave Kuik, zit die erbij, is die geslaagd?”
Nee, ik bleef keurig met natte handen en een overspannen hart op de bank zitten.
Vervolgens gaat de examenvrouw met een bakje naar binnen, per rij geeft zij de briefjes uit. Heb je een grote witte met je pasfoto aan een paperclip dan ben je gezakt, maar heb je een klein mooi verpakt papier met een hoesje erom en de pasfoto op de juiste plek, Yes, dan ben je geslaagd. Veel boze teleurgestelde mensen kwamen eruit, ook een hele groep Urkers, allemaal gezekt, (Urks voor gezakt) “Goddeloos, Ja nou wiet ik ut ook niet moar.” (Urks voor: “Verdorie, Ja nou weet ik het ook niet meer”) Ik zei in mezelf (want Urkers hebben soms een kort lontje) "wat dacht je van goed leren?”
Al wat uit die ruimte kwam, geen Dave. Hij zat op de laatste rij, vandaar.
Nu ging ik meekijken, het bakje werd leger en leger, er lagen nog een paar “geslaagde mapjes”in.en er stak nog één grote map uit. Dave was de vierde, hij kreeg een “geslaagd!”mapje en een felicitatie. Een grote grijns kwam tevoorschijn, geslaagd!!! "Ik heb et mam”, zei die trots en ik zei met een gebroken stem zoals ik die van mijn moeder kende “mooi hoor jongen" Ik stond notabene zowat te janken, ik begon nu écht op mijn moeder te lijken.
Nou ja, Mag dat?