vrouwen op pad

Er is een katertje in de bestelling vanuit Tuk, over een week of 7 mag hij bij ons wonen. Er moeten dus voorbereidingen getroffen worden, kattebak, kattegrit, kattemand voor naar de dokter enz.
En zo'n mand zag ik staan op marktplaats. Er was al 7,50 geboden dus daar kon ik dik overheen, mijn bod was 10 euro, met de belofte dat ik hem gelijk kwam halen. Er belde een vrouw, ze woonde in Noordwolde -Zuid, dat vond ik al zo komisch om te horen , alsof Noordwolde zó groot was. "Ie mutn wel een beetien oplettn, want de weg is af-e-zet" zei de vrouw. "nou dat komt goed hoor "zei ik, "zó groot is Noordwolde toch niet?" en ik doe mijn tom tom wel aan" zei ik geruststellend.
Dit was een goed moment om les 4 in te gaan en over de grens van Willemsoord te kiek-n. Bij het weggaan ging het al mis, de tom tom gaf, "ga Noordoostelijke richting" aan, en dan haak ik al af. Ik gokte richting Paaslo, maar nee , natuurlijk moest ik de andere kant op. Via allerlei erg smalle weggetjes reed ik richting
de Blesse, en kwam ik uit In Willemsoord. nou ja? toen de goede richting op naar Noordwolde, zo'n 7 kilometer.
Ik moest nog ff pinnen en vroeg in Noordwolde zuid! naar een pinapparaat, ik was nieuwsgierig of ze die uberhaupt wel hadden. Ja hoor die is er, bij de Rabobank. Het werd verdorie nog een heel eindje riedn naar Noordwolde, en een hele zoektocht naar de bank. Mijn verbazing was helemaal groot toen ik een soort Hoog Catharijne in het klein zag.Dit alles midden in Noordwolde.Tjee wat een plaats, dit verwacht je niet! Vervolgens weer terug naar Noordwolde Zuid, zoiezo een mooi dorp zeg! De mand stond al kloar in de gang en wij ( Lobke was ook mee) vervolgden onze weg richting heide bij de "zeven grafheuvelen" voor een fikse wandeling.
In het bos kwamen we 6 vrouwen tegen die interessant keken naar een tom tom voor wandelaars. Ze wezen naar allerlei richtingen midden in het bos en gooiden elkaar verschillende verwijten naar het hoofd van "ik zei nog....maar jij moest zo nodig enz" het was duidelijk dat zij de weg kwiet waren" en omdat ik de omgeving al op mien duumpien ken bood ik mijn hulp direct aan."Zijn jullie de weg kwijt?"vroeg ik belangstellend, ja oh gelukkig bent u hier bekend? "nou ja ik woon hier pas zei ik vol trots" en ik ken al aardig de weg, en spreek ook nederlands dus dat is voor jullie een gelukkie".
De dames waren gedropt in het bos, en moesten via hun tom tom de weg naar een conferentieoord "Fredesheim"? vinden. Helaas was halverwege de zoektocht de tom tom op "doe het lekker zelf" gegaan, de batterij was namelijk leeg.
Ik dacht diep na terwijl er 6 dames vol hoop naar mijn gepeins staarden. "Jahaa" zei ik "dat ken ik wel, maar waar ligt dat ook alweer?" Ik wist namelijk echt zeker dat ik deze naam es gezien had op een bord. Ineens kwam het beeld boven en riep ik : "is het te koop?"want ik heb het woord "Fredesheim" op een bord zien staan met Te koop erboven. Een vrouw die de wandeling klaarblijkelijk meer dan zat was, riep zwaar geirriteerd; "ja slim zeg, zo heette de makelaar zeker?" Nou riep ik "ik ken de buurt al aardig maar heb nog nooit van zo'n makelaar gehoord in deze omgeving".
Ondertussen bedacht ik me ook dat het een makelaar moest zijn, namelijk "makelaar Friezenheim". "Dit schiet ook niet op "riep de vrouw weer" "laat haar nou even denken" riep een andere vrouw die mijn hersens nog steeds zag kraken. Maar uiteindelijk waren ze het over eens dat er geen vertrouwen was in mijn poging, en werd er een motie van wantrouwen uitgeroepen.
"Nou succes dan maar" riep ik, "als Jaap Jongbloed van Vermist een oproep doet, zal ik wel ff een melding doen van 6 vrouwen midden in het bos bij "de zeven grafheuvelen".
Ze lachten allemaal als een boer met kiespijn, vooral die ene, die bijdehande. Ik hoop stiekem dat die er nog loopt, de bitch.

Pffft weer een lesje geleerd.
kussien Ien.


--------------------------------------------------------------------------------
Heb jij de nieuwe Messenger nog niet?! Download 'm hier

Ziggo

Ziggo,

Na weken tot elkaar veroordeeld te zijn geweest(wat overigens prima en in alle harmonie verliep) was het heerlijk avondje weer es gekomen. De man was én weer aan het werk, én had een vergadering in de avond. Dat betekend: ongestoord naar mijn eigen favoriete programma’s kijken zoals “de wereld draait door” en daarna doorzappen naar “spoorloos” en verder alles waar de man “waardeloos! Bespottelijk! En “moet je daar nou naar kijken!”van zegt.
Ja ik wel, heerlijk die domme modelprogramma’s de X factor en boer zoekt koe enz. Puur vermaak tv, ik vind dat zalig zo nu en dan.
Na het “dag schatje, rustig aan en werk ze” nestel ik mij lekker in mijn bank en pakte de drie AB’s, te weten 1 voor de DVD(mocht ik onverhoopt iets op willen nemen), 2 voor de Analoge en 3 voor de Digitale. Hup, aan die tv!
Maar alles wat tevoorschijn kwam was signaalstoring E48 wat later overging in E52.
Snel bellen met Ziggo, want de DWDD begon na zo’n 15 minuten.
Na een heel verhaal over 10 eurocent per minuut plus de kosten voor mijn mobiel en een top 40 nummer uit ’79, ging eindelijk de telefoon over en hoorde ik “Ziggo goeieavond met Erik”. Ik stak gelijk van wal “Hallo Erik, mijn tv doet het niet digitaal, hij geeft de storing E48 aan en deze gaat later over in E52. Eerst moest Erik mijn gegevens, waar ik woonde enz en toen zei Erik dat ik eerst de stekker maar es uit de digitale moest trekken, en wat ik nu zag? “Niets” zei ik, “ben jij ook blond soms” zei ik als grapje, ik had hem er immers uit getrokken. Toen werd Erik wat korter door de bocht, de stekker moest er weer in en ik moest de kabel vanuit de muur maar es uit en in doen, “nee hoor niets”, Ik moest een nieuwe coax? kabel halen, daar lag het aan, en zo niet, dan morgen terug bellen en werd er een mannetje gestuurd. Dag Erik, dag mevrouw.
Ik dacht, dan maar analoog kijken, maar ook dit wilde niet lukken, totaal geen signaal. Weer bellen, het was inmiddels kwart voor 8, mijn favoriete filmpjes van DWDD begonnen bijna. Na het zelfde verhaal over kosten, het muziekje enz kreeg ik een wazig figuur aan de lijn die ik nauwelijks verstond. Het uitspreken van onze weg ging al niet, die heb ik een kwartier met hem geoefend voordat hij deze soepel zijn strot uit kreeg. Van hem moest ik de coax kabel vanuit de muur even rechtstreeks in de tv stoppen, ondertussen had ik de telefoon op luidspreker gezet en lag ik ondersteboven onder onze plasma tussen honderd en één draden. De ingangen zijn in onze tv een ramp, deze zitten achter tegen de muur zo’n 10 cm boven de onderkant. Al gdvrrrr%#%^^&*???!!!! Stof wegspugend, spinnen vangend lag ik daar terwijl de skartkabels er langzaam één voor één uitvielen maar die kloterige coaksingang niet te vinden was. “Ik versta u heel slecht mevrouw riep het mannetje Ziggo door de luidspreker terwijl ik al vloekend de bedrading opving. “Oh ja, riep ik, nou dan weet je ook es hoe dat is, jij bent namelijk ook niet te verstaan”. Wat zegt u allemaal zei hij weer bijna onverstaanbaar. “Weet je wat ik bel je zo wel weer als het gelukt is oke?”Dag sufferd, dag mevrouw”. Na een kwartier wurmen zat hij er eindelijk in………nietsssssss. Ik kende het telefoonnummer inmiddels uit het hoofd, de mevrouw op het bandje gaf nu aan dat er bij ons een storing was, maar ik vermoedde dat dit ingevoerd werd als er tot 3 keer toe uit een bepaalde streek gebeld werd,(Ikzelf dus) dus liet hem lekker gaan. Na 10 minuten:” Ziggo goeie avond “met Johan”. Hé Johan, hebben wij elkaar al gesproken vanavond? “nee ik herken u niet, maar vertel even uw postcode en huisnummer. “Ja hoor Johan, met liefde” na weer het hele verhaal gedaan te hebben twijfelde Johan toch wel of er niet een storing aan de Paasloregel was, of ik mijn buren kon bellen? En of ik dan even terug wilde bellen? Maar eerst nog even wat zaken doorlopen in het menu. Wilt u de coaxkabel ev…, oh dat is al gebeurt, misschien goed om de digitale er even uit te trekken, geen signaal? En nu? Nee, vreemd. Of er ook elektrische apparaten bij de digitale staan. “wat denk jezelf Johan?” Zei ik ”Misschien een tv?”oh nee ik heb mijn magnetron hier nog staan, en mijn mixer ligt hier ook, wat dom toch!”? Ik werd met de minuut cynischer. Zal ik ff op mijn hoofd gaan staan en bhoe roepen, wat denk je zal die het dan gaan doen? Oh de Digi is gelust! via mijn DVDspeler, Johan nog even en ik maak ook een lus…..Ja ik ga mijn buren bellen, dag Johan, dag mevrouw. Inmiddels was DWDD al voorbij en spoorloos begonnen, ik was het spoor ook behoorlijk bijster en vroeg me af of er ook een stichting Correlatie is voor zulke dingen. Ik had zwaar behoefte aan een echt luisterend oor.
Bij de buren was alles prima in orde, dat dacht ik al. Maar weer bellen, Benny vertelde mij omdat ik weigerde om weer dingen in en uit mijn plasma te trekken, dat het echt door de coaxkabel komt, wel vreemd van dat analogesysteem, maar toch, hij liet voor zoiets echt geen mannetje komen. Hij zei: er zit niets anders op dan iets anders te doen dan tv kijken mevrouw, “Ja zei ik, ik ga maar weer es ouderwets “mens erger je nietten”.

Kusssien.

Dorpsfeest

We hebben er al zolang naar uit gekeken, en nu is het zover, “dorpsfeest in Willemsoord”!
We laten het “pieperfestival”ervoor schieten. Wij hebben een belangrijke taak te verrichten, namelijk; contact maken met onze dorpsgenoten, ons sociaal netwerk verbreden.
De kosten voor de feestavond waren al betaald,20 euro voor de hele week! Een lachertje!
Het kaartje (een gezinskaart!) lag in de bus, wij horen er ook bij! Vorige week werd er al gestart met de feestelijkheden, namelijk, straat versieren! De eerste straat van Willemsoord had het thema, “vakantie”.
Fantastisch, welk een creativiteit hier in dit dorp! De tuinen lagen vol met zwembadjes, eendjes, opblaasbootjes, je kon het zo gek niet bedenken, ja bedenk ‘et maar es!
De Steenwijkerweg had (denk ik) als thema, “snoepgoed” want aan elk huis hing een enorm ingepakt iets, wat een snoepje voor moest stellen, geweldig leuk gedaan! De Jury zal z’n hoofd nog breken, want welke straat zal er dit jaar met de eer vandoor gaan als “best versierde straat” van Willemsoord. Bij ons Café de Steen stond een geweldige kermis opgesteld met een ware zweefmolen, een schiettent en een oliebollenkraam en suikerspinnen kraam. Rond de middag verzamelde iedereen zich al bij “de Steen” om daarna helemaal los te gaan op de kermis. De karaoke hebben wij aan ons voorbij laten gaan, “rustig aan beginnen”, je niet opdringen, laten zien dat je ook een eigen leven hebt. Zaterdagavond dát wordt de klapper!
De hele zaterdag voelde door dit voornemen wel wat beladen, mijn darmen gingen helemaal los. Eerst een leuke outfit gekocht in Steenwiek. Een wijde, beetje batik-achtige bloes, en dat is hip hier! Er zat ook een sjaal bij,” je kan er van alles mee” zei de winkeljuf: de sjaal kan om je heupen, je taille, maar ook om je nek staat die leuk. “Geweldig, ik doe em” riep ik blij! Maar bij thuiskomst bleek dat zo’n “ meerkeuzebloes” niet handig is voor zo’n avond. Ieder 5 minuten voordat we weg gingen werd de sjaal van plek verandert. Aan de man had ik ook al niets, die vond echt álles leuk, en dat is fijn, maar vandaag wilde ik dat hij zei, “dát is het beste, zo om je heupen, doe dat maar”.
Maar nee, als ik zei:”kijk, en zo dan?”(sjaal om taille) dan zei de man “ja leuk”,
“en zo dan” , (sjaal om nek, losjes), “ja ook leuk” “en zo” (sjaal strak om nek) "is dit niet wat kakkerig?" “nee, leuk, kan jouw dat nou schelen”zei de man. Vlak voordat we weggingen ging de sjaal alsnog om de heupen, pfffft we zuchten er allebei van.
Maar daar gingen we, ik waarschuwde de man nog om vooral níet te gaan dansen, hij trekt hiermee nogal de aandacht, en voor je het weet slaat hij drie Willemsoorders het ziekenhuis in. De man heeft een nogal expressieve vorm van dansen, onverwachts kunnen de armen ineens alle kanten uit gaan. Nee als het meezit kunnen we volgend jaar ook de dansvloer op, maar nu even niet.
Vanuit de Steen klonken er al gezellige geluiden van de keyboard van het voorprogramma.
De hoofdact was Boqey & the Longhorn, nou als dat geen hoge ogen gooit!
En dan moet je naar binnen, de man had ineens een galante bui, ik mocht voorgaan!!Dhuuuu.
De gezinskaart werd getoond en we waren binnen. Mijn hart kon ik vanuit mijn oren horen, hier moest wat drank aan te pas komen, relax Ien, je bloes zit goed zo, je haar zit goed, de man haalt een biertje en een wijntje, we hebben alles onder controle. Ik zie mijn buren aan een tafeltje zitten met een stel dorpsgenoten. “Gelukkig die zijn er ook”.Aan een andere tafel zitten jongeren met zowel de jongens als de meisjes over het algemeen zwarte kleding en lange haren. Geen ghottiks, meer de voorloper ervan vermoed ik. Er staan gewoon asbakken op de tafels alsof we hier verstoken zijn van de overheidsregels. Iedereen rookt gezellig binnen. De andere tafels zijn gevuld met wat ouderen, die vanuit hun ooghoeken ons op nemen. Ik zie ze denken “kiek doar hei-e die mense van de paasloregel uut het huus van Frens en Greta. Is hij niet osteopaat? En wat deed zie ok alweer? Ie kunn wel zien dat ze geld hebbn, zo’n sjieke bloes, dat het wel wat-e-kost heur”. De meeste vrouwen hebben gewoon een spijkerbroek met een t-shirt aan. Wat ben ik blij dat ik die sjaal niet om m’n nek geknoopt heb! De keyboardman is populair, vooral het nummer,”ik neem je mee”doet de zaal opzwellen. Als ik na een uurtje denk; “nou dit is prima zo, en nu maar lekker naar huus",
komt de buurman naar Hans toe, gelukkig, contact! Buurvrouw komt er ook gezellig bij en stelt ons aan verschillende mensen voor, wat ik erg lief vind. Iedereen is hartelijk, we worden wat losser en het had niet veel gescheeld of ik had nog even gedanst ook. De hoofdact, een band uit deze streek, was begonnen en dit klonk heel anders, zo niet veel beter, dan de keyboard man. Het gaat goed komen hier, leuke gezellige mensen die voor ons open staan. Verschillende mensen nodigen ons uit vooral een keer langs te komen, binnen te wippen. Met de afspraak om aanstaande dinsdag met de buurman naar een volleybalavondje te gaan, gaan we rond 2 uur naar huis. We hebben nog wel even een heerlijk broodje hamburger gescoord bij de mobiele snackkar voor de Steen. De man is hier vooral wild enthousiast over en herhaalt verschillende keren dat het zo bijzonder is dat ze de hamburgers pas in het vet doen als je hem besteld, en niet, zoals in Emmeloord, een heleboel tegelijk bakken vooraf “dat vind ik zo leuk hier he!” zegt hij opgetogen. Ik kijk hem vragend aan en zeg”lieverd, dat doen ze pas als er een klant komt, anders worden ze koud", wij waren die avond misschien hun derde klant. De man slaat soms een beetje door.
Ien.

Pril geluk.

De man en ik gingen als afsluiting van onze vakantie uit eten in de grootste stad in de buurt namelijk:Steenwiek. Wij hebben daar een Griek ontdekt, die zeer de moeite waard is.
Omdat wij beiden lichtelijk zijn aangekomen,in de vakantie, besluiten we wel te fietsen. En dat viel reuze mee!
Een krap half uurtje trappen vanaf Willemsoord en je bent er!
We krijgen een lekker plekje toegewezen, onder een pergola, begroeid met prachtige druiventrossen. Je zou het niet zeggen, maar ze zijn echt écht!! De baas, een ook écht uitziende Griek gaat het na onze vraag of ze toch niet van plastic zijn, gelijk bewijzen door één in zijn mond te steken. De man stelt hem daarop een vraag die hij maar moeizaam lijkt te kunnen beantwoorden, hij trekt heel raar met zijn mond,en nadat ook ik geproefd heb, begrijp ik dit volkomen. Mijn god, wat zuur! Maar het bewijs was geleverd, ze waren echt!
Er kwamen verschillende mensen op het terras buiten zitten, altijd leuk om te zien, te aanschouwen, te beoordelen, te veroordelen ed. “Tjonge, wat een chagrijn die vrouw daar links, vind je ook niet? ”Er zit ook een wat vreemd gezin achter ons, we kunnen alles horen, dat is fijn voor als er stiltes vallen, dan heb je toch wat te doen. Er zit een vrouw achter mij met een man en een jongen van in de twintig. De sfeer aan hun tafel begint goed, maar wordt naarmate de tijd verstrijkt een beetje narrig. Na wat verhalen en ideeën van haar kant,voor de inrichting van het huis, komt het gesprek ineens op “de bekers”. “Nou” steekt de jongen van wal, “Ik vind het wel jammer dat je al die bekers hebt weggedaan”. “Welke bekers” zegt de vrouw, “wat bedoel je, heb ik je daarmee gekwetst, dat is niet mijn bedoeling geweest hoor”. “Nee maar bepaalde bekers vond ik wel zonde, en dat jij dat zo zonder overleg zomaar wegdoet..”, zei de jongen. (In gedachten zag ik bij hem een zeer verwijtende blik).” Jeetje”, zei de vrouw, “welke bedoel je? Die beker van Jip en Janneke? Of die van Ome Willem?of de fabeltjeskrant?” “Die van Jip en Janneke waren niet echt mooi meer hoor, daar waren al verschillende stukjes vanaf” “Enne, wat moet ik met al die bekers, ik wist het ook niet, had dat dan gezegd”. “Waar had ik dan heen gemoeten met die hele beker verzameling? We hebben er toch gewoon geen ruimte voor”. De jongen was niet écht boos, maar gewoon wat teleurgesteld, dat kon toch? “Ja tuurlijk”.
Dit was, in onze beleving, een “nieuw- bakken” gezin, de jongen was niet haar zoon, dat kon je horen aan de voorzichtigheid maar ook aan de ondertoon van de conversatie. De jongen was de zoon van de man die ook aan tafel zat. Ik vermoedde dat hun nog maar pril een nieuwe relatie hadden met als erfstuk “bekers”. Oh oh, als dat maar goed komt.
Tijdens ons hoofdgerecht nam de mán de conversatie over, het ging over werk, háár werk.
Ze werkte in het onderwijs, en hij zei, “het maakt niet uit”(grrrrrrr) maar het valt mij wel op hoe gespannen jij wordt van je leerlingen en je team leden, je neemt je werk wel erg mee naar huis vind ik. “Hoezo” stak zij van wal, als door een wesp gestoken. “Wat bedoel je daarmee, dat ik ze niet aankan?” “Jawel”, (zei hij vergoelijkend), “maar gewoon, ik vind dat je daar snel van ontdaan bent”. “Nou zeg, dat valt ook heus niet mee hoor, het is niet een statisch proces, het is echt niet zo simpel als jij denkt”. “Ik weet wel dat ik wat meer eelt op mijn hart moet krijgen zei ze gekwetst. “Ja” , zie haar man, ´dat zou wel moeten ja”. In gedachten zag ik de jongen, de zoon van de man, genieten. Pa was op zijn hand deze avond!
Het werd steeds stiller achter mij, ik weet uit ervaring dat een nieuwe prille relatie op oudere leeftijd, ná de verliefde fase, om de donder niet meevalt. De eerste jaren is het bikkelen, bikkelen voor wat jij wilt, grenzen stellen en verleggen, en weer stellen.
Ruzie maken, met deuren smijten, dreigen met advocaten, en weer afzoenen. Het is allemaal nodig om zover te komen als de man en mij, nu na zo’n 12 jaar. En dat het dan ineens niet erg meer is als er stiltes vallen, we gewoon even stil zijn en wij een beetje gniffelend de strijd van anderen aanhoren en weten; pffft die fase hebben wij gehad!
Het is net als met de druiven, in het begin is het zuur en lastig weg te krijgen,moet je het soms even laten rusten. Alles heeft tijd nodig, moet rijpen, maar….. dan komt het zoete!
Met op gezette tijden nog een beetje zuur……om het wel spannend te houden!
Ien.

Het campingleven.

Vorig jaar hebben wij een camper aangeschaft, en na enkele weekendjes uitproberen gaan we ervoor: Óp naar Deutschland voor een vakantiereis van 2 weken. We gaan in stukjes, richting Bodensee, Zuid- Duitsland.
Heerlijk dat vakantiegevoel, dat terug naar het primitieve, geen senseo, geef ons maar zo’n doordruk koffie apparaat.Maar na 5 dagen geven we toe dat de koffie écht niet te drinken is, dus op naar de Aldi, die hebben ze zat in Deutschland, en een pot Nescafé aangeschaft. Beetje water erbij,heerlijk! s’Morgens liggen de bestelde broodjes klaar bij de camping kantine, de man haalt de broodjes en ik zet het water op voor de Nescafé. Maar vóór dit alles moet ik eerst omhoog komen uit ons vaste bed met matras, en wat voor matras! Het is zo hard dat ik na een nacht het gevoel heb 26 kleerhangers ingeslikt te hebben,(zie column alleseter) alles zit vast. Gelukkig heb ik de wetenschap dat het tegen vier uur allemaal weer rechttrekt, dus niets aan’t handje. Na de overheerlijke Nescafé haast ik mij naar de toiletgroep van de camping want mijn darmen spelen op. Ik merk bij de toiletten dat ik niet de enige ben met darmprobleempjes, mijn god wat een lucht! Na 3 a 4 toilet inspecties maak ik een keuze en zit tussen twee dunnen kartonnen wandjes met een ruimte van 20 cm eronder op de toilet en doe mijn best het één en ander stilzwijgend te lozen. De fraulein naast mij heeft daar klaarblijkelijk maling aan en kreunt en steunt in het Duits weg. Ik ben geneigd te vragen hoeveel ontsluiting ze heeft en of ik een dokter zal bellen.
Met de Mexicaanse griep op komst raak ik zo weinig mogelijk aan, Duitse vrouwen zijn viespeuken in mijn beleving, ik zal niet in detail treden…..maar de deutsche properheid is hier op deze camping ver te zoeken. Terug bij de camper heeft de man alweer zo’n heerlijk bakkie “Nes” klaarstaan en eten we een bolletje met ei of jam. Wát gaan we vandaag doen! Het enthousiasme vloeit over, lekker naar het dorpje, een terras, winkeltjes kijken, wandelen, fietsen, sportief zijn deze vakantie!
Na vier dagen van dit alles en in andere volgordes en met een volgende rit voor de boeg door het Deutsche land, beseffen we dat de vieswatertank(niet te verwarren met de ortipotti oftewel de wc) geleegd moet worden. Een camper heeft namelijk een “schoonwatertank” en een zogenaamde “vieswatertank”, deze is gevuld met je afval water.Deze laatste dacht ik al te ruiken op de camping, maar de man zei dat het in de grond zat. Mijn man weet veel van Duitsland en kan dingen als deze met zo’n stelligheid brengen dat ik het gelijk geloof. Maar toen wij echter van de plek weg reden kwam weer die rioollucht naar boven waardoor ook de man besloot dat de tank geloosd moest worden. Het rode waarschuwingslampje was ook al enige tijd gevaarlijk aan het branden. Het lozen moet op de daarvoor bestemde plekken, maar van deze plekken waren wij al vertrokken, dus wij besloten het illegaal te doen. "het is alleen een beetje vies water" zei de man, en ik geloofde hem weer op zijn woord.
Samenzweerderig reden wij door het Deutsche land met een missie “de vuilwatertank” lozen. Het moest een rustig plek zijn, geen pottenkijkers, kein Polizei! Ha daar spotte de man een plek, de camper werd neergezet, de zonnebrillen gingen op en de man deed alsof hij een inspectie hield rondom de camper. Ik hield de omgeving in de gaten. “Ja nu!!!” de man trok aan een hendel en er vloeide behoorlijk wat weg. Goh, viel reuze mee die lucht, het lijkt wel gewoon water stelden wij vast. Het léék niet gewoon water, het wás gewoon water, de man had de verkeerde hendel losgetrokken waardoor al ons schone drinkwater wegvloeide over de Deutsche heuvelen. : “Godvrrrr de verkeerde” zei de man. Nou ja een tweede inspectie, “plop” daar ging de vuilwaterhendel, en dat was duidelijk de goeie, een vreselijke putlucht liep over de Deutsche heuvelen, en er kwam precies op dat moment een leuk Duits gezin uit het bos fietsen, duitsers herken je namelijk aan een helmpje, een zogenaamd valhelmpje. Hun gezicht sprak boekdelen, “wat een putlucht” wij moesten als de donder wegwezen dus, voordat het hele dorp geëvacueerd moest worden! Opgelucht reden wij richting het noorden, dit karwei was gefikst! Maar men zegt soms: “God straft meteen” en even na onze lozing sloeg er een verloren spanband van een vrachtauto, met zo’n enorme ijzeren hendel eraan onder onze camper, recht tegen het lipje van de vuilwatertank. We konden de rest van de vakantie het vuilwater lozen wel schudden, de tank kon niet meer los want het lipje was eraf geslagen,wat betekende dat we na enkele dagen geen water meer konden gebruiken bij ons handige gootsteentje.
Maar kampeerders als ons krijg je echt niet zomaar klein. De man maakte na verloop van tijd weer grapjes als;”Ik zal niet weten wat ik toch zonder jouw moet beginnen, nou ja, in ieder geval wel, minder pinnen”. De sfeer zat erin. Om het compleet te maken zocht ik onze wereldradio op. Na 3 kwartier van hoge signalen, gekras en allerlei talen behalve Nederlands hadden we ineens toch contact met de ons zo bekende wereld. Dit in de vorm van Jan Smit, na bijna 2 weken verstoken te zijn geweest van Nederland en alles wat Nederland behelst wordt ik als mens heel blij, ook als ik Jan Smit hoor. Ook Jan was toen nog blij, ik denk dat Jolanthe nog in beeld was. Al wat daarna kwam was een tenenkrommende conversatie tussen een hele domme vrouw en een vreselijk, zo niet dommere man. Kortom schaf geen wereldradio aan! Na zo’n anderhalve week én op herhaling van dingen als; beetje fietsen, beetje lunchen, beetje koken, beetje lopen,beetje dorpje kijken, beetje cultuur snuiven. Maar ook beetje slapen, beetje te diep in de wijnfles gekeken, beetje met de hand afwassen, beetje zat van al dat Duits, beetje teveel kilo’s aangekomen, beetje teveel geld uitgegeven, beetje behoefte aan eigen dingen, beetje gemis aan de beestenboel thuis, dan gaan we weer richting ons Nederland. Herken ik het landschap weer, de geuren, de kleuren, gaat radio 2 weer aan. Heerlijk kamperen! Maar ik weet net als mijn moeder niet wanneer ik blijer ben:
Als we weg goan of als we thuus koomn. Van beiden een beetje denk ik.
Ien.

Wie mooi wil zijn......

Op een vrijdagavond hadden ik en de man een super romantisch uitje, want we zijn naar Herbert Grönemeyer geweest voor een concert in Amsterdam.
Ik was erheen gegaan met mijn vorig jaar gekochte laarzen, ze zijn prachtig groen en hebben een ferme hak. Als je mijn voeten kent, (ondanks de operatie) dan begrijp je dat het "wie mooi wil zijn moet pijn lijden" hier van toepassing is. Het oog wil ook wat, ik moet me wel concentreren om er goed op te lopen , iedere ondervloer voelt als een catwalk. Bij binnenkomst zei ik al tegen Hans "zullen we anders even gaan zitten, anders moet ik wel erg lang staan op deze laarzen." Nee joh lekker ff lopen zei Hans en om elkaar niet uit het oog te verliezen liep ik er als een mannequin achterna. Na een half uurtje tippelen, hing ik bij Hans aan de arm, "rustig man, ik donder zowat om" en keek hem venijnig aan. Eindelijk, het was acht uur, Herbert begon en we stonden lekker in het midden.Om 21.30 riep Herbert in zijn beste Nederlands "Amsterdam dank ju well! Natuurlijk schreeuwden wij "Toelage, toelage", wat hetzelfde betekend als "we want more", of was het toegabe??? Ik weet het niet, ken geen Duits, nooit gehad op de spinazie academie. Na een kwartier kwam Herbert terug, hij had er nog zin in, ik zakte al behoorlijk door mijn voegen, maar nog zo'n 3 nummertjes moet kunnen dacht ik. En dat werden er 6, weer bedankte Herbert de zaal, en, ik was er al bang voor, weer begonnen de mensen om een toegabe te roepen, ik begon de boel al wat te sussen, "jongens moet dat nou? die man moet nog een heel eind terug naar Duitsland" maar niets hielp, daar kwam onze Herbert weer aan en hij leek steeds fitter te worden, inmiddels was het 22.15.
Ik stond inmiddels van mijn linker op mijn rechter been, en kreeg al uitvalverschijnselen. "Had ik nog wel een linkerbeen" mijn kuiten gloeiden alsof er kolen op werden gebrand.
Herbert war zeer vereerd das die Hollandies zo verrükt von him waern en zong met hetzelfde gemak weer 7 nummers. En weer ging hij af en hij niet alleen, het hele orkest, en je begrijpt het al, weer werd hij tsurüg gevraagd en ik maar roepen: "Blijb mar wek, blijb mar wek" maarja ik overstemde de rest niet echt, dus ja, daar kwam Herbert weder mit zijn ganze orkestbak. Ik dacht "als ik hier nog enigszins lopend uit wil komen moet ik nu meine liebe Hans verlassen. Ik riep "ik ga een trap zoegen, je zoegt mij maar op straks". Wát een zaligheid als je dan een trap bereikt! Al zittend nog even meegenoten. Wat bezield een mens toch om naar zo'n concert zulke schoenen aan te trekken, in de zaal is het druk en donker, geen hond die ze zien. Ja bij binnenkomst en tijdens het weggaan, ik zag ze denken "stakker" terwijl ik langs strompelde. Maargoed, we hebben ook echt genoten (tot een uur of tien) om 23 uur hield hij eindelijk zijn bek, pfffft.
Ien

Vier meisjes op avontuur in Drenthe.

Met vier dames richting Borger.De vrijdagavond bestond uit lekker eten, en veel babbelen over werk, kinderen en natuurlijk de mannen. Daar zijn vrouwenweekenden voor, kijk en vergelijk! Maar ons doel, de réden van dit uitje was toch echt:, relaxen in Peize! Zaterdagmorgen dus op tijd uit de veren. Piet maakte een slechte start, hoofdpijn! Snel wat pillen erin, het ging, maar ook niet meer dan dat. Onze vrouwelijke tom tom begeleidde ons richting Peize. Even leek het dat ze ons de dood in wou jagen door ons via een afrit de snelweg op te begeleiden, maar het tegenovergestelde was waar, er reed een man, (hoe kan het ook anders!) via de oprit náár de snelweg, de snelweg af. Politie bellen had geen zin meer, het was klaarblijkelijk onze 'tijd' nog niet!
Relaxen! dat gingen we doen vandaag, onze lijven waren besproken, plus alle kruis-details. De één had een streepje, de ander bijna een geheel gerooide bebossing.
Waar waren we dik?waar zaten de vouwen, het werd allemaal uitgewisseld ter voorkoming van schrikreacties, in de lach schieten enz. De naakte waarheid! Dat was vandaag aan de orde, maar wij vrouwen zijn loyaal aan elkaar, wij mochten er nog best wezen, zo bleek een uurtje of wat later. In Peize kregen we eerst een rondleiding, waar was het schapenhok, waar de kluisjes. Na een half uurtje betraden wij poedelnaakt de sauna ruimte. God zij dank hadden we een handdoek bij ons, die we op discrete wijze over onze arm hingen en net de tere delen bedekten, Oh hoe toeval! De sauna was niet echt wat we ons erbij voorgesteld hadden, gelukkig hadden we de Hammam nog in petto. Deze begon om 15.15, na onze lunch, wat niet echt handig was, omdat mijn darmen het hele verwerkingsproces van de salade dan nog door moest. Een grote Jerommeke gekleed met enkel een lapje om zijn welgevormde billen kwam ons tegemoet. “Goeiemiddag dames, doe jullie badjas maar af, en neem plaats in de stoom sauna”. Gelukkig, 'stoom' dat betekend,wazig zicht. Na het stoom ritueel mochten we naar de stenen tafels voor de Hammam. Er stonden 4 mensen klaar, waaronder Jerommeke. Piet liep doortastend naar de achterste tafel, waar een vrouw klaarstond. Tineke viel als een blok voor de man met het vriendelijke gezicht en Miene had een vrouw die ook voetreflex dingen kon, dus een kolfje naar haar hand.
En ik kreeg Jerommeke.
Alleen al door dát feit voelde ik mijn darmen helemaal losgaan. We moesten plaatsnemen op de tafel, nou ja, erop klimmen. Dat is helemaal niet erg, met kleren aan, maar wanneer je poedelnaakt bent zie je jezelf in gedachten ook ineens van achteren, wanneer je je been een halve meter moet opbeuren. Geloof me, dit is niet een beeld waar ik trots op ben. Ik plof neer op mijn buik, en behendig trekt Jerommeke een doekje tussen mijn benen, met de woorden 'zo ff een luiertje om', ja en zo voelt het ook. Hij heeft net zo'n doekje om en ik begin me af te vragen of hij daar nu niets, of toch een leuke veilige boxer onder heeft. Vervolgens krijgen we een massage met een vrij ruwe washand, er wordt sop over ons heen gegooid en met warm water worden we afgespoeld.
Zalig, echt lekker, maar ik ben ook heel erg bezig met het dichtknijpen van mijn billen. Ik overweeg ze even te laten ontspannen wanneer Jerommeke een bak water aan het vullen is, maar durf het er niet op te wagen. Het doekje is erg dun, en mijn winden zijn niet bepaald bescheidden. Je kunt er in één keer een leuk luchtbed mee vullen zak maar zeggen. Nee, focus! Nadat onze haren zijn gewassen en Jerommeke mij met een cynisch lachje nog een bak met ijskoud water over mij heen gooit, druipen wij af en krijgen we thee. We zien er niet uit,de watervaste mascara is hier niet geheel tegen bestand. Na een haarwasbeurt ben ik thuis ook altijd blij dat er geen getuigen zijn van mijn waterige hoofd en mijn haardos die op één grote klit lijkt.
Na de thee krijgen we een massage, Piet neemt een bak zakdoekjes mee, en snift en snottert in het wilde weg. We liggen naast elkaar met je hoofd door zo'n gat. De massage is lekker, Jerommeke heeft goed z'n best gedaan. Na een half uurtje zijn we klaar en lopen gevieren wat doezelend door de gangen van het sauna verblijf. Daarna nog even een sauna in gewild, maar het is zo druk op het saunaplein, dat we besluiten ons maar weer in onze veilige kleren te sjorren. Ook wel weer heel lekker, een onderbroek aan! In het huisje nog lekker geborreld, gebabbeld, en toen lekker roserig in bed!
Helaas lag Miene er al vroeg in omdat ze de volgende morgen op tijd weg moest voor een tentamen. Wij, Piet .Tien en ik gingen nog een lekkere zondagmorgen wandeling maken. Met het tempo van Tien en geloof me, dat is snél! Liepen we tot achter het park. Hé, zei Piet, kijkend naar de overkant, 'een paard'. Loopt die niet los daar? “Nee joh, die staat daar in de wei”,zei ik, leer mij de omgeving van Borger kennen! Maar ineens stond het paard tussen bomen in het bos, shit dit was niet goed, hij liep los! Piet zette acuut haar hakken in het zand, 'nee hoor, ik loop niet verder, ik vind paarden doodeng! Maar onze amazone, Tien zei' 'kom op, er kan niets gebeuren'. Het leek er zelfs op dat ze dit verwacht had, want ze leek haar rijlaarzen aan te hebben. Dapper liepen we door, ondertussen Piet bemoedigend toesprekend. Totdat het paard ineens een omtrekkende beweging richting ons, misschien zag hij ons voor drie amazones aan? Rennend vlogen de amazones in hun achteruit. Piet was de snelste, Tien volgde en ik greep naar mijn mobiel. 112 werd gebeld, 'wie wilt u hebben? de brandweer, de politie of een ziekenauto? Op Piet haar gezicht las ik af dat wat haar betrof alle drie de juiste optie was, maar ik koos voor nummer 2 'de politie'. Die werd gebelden na drie kwartier wachtten kwamen uit onverwachte hoek een stel Duitsers Salinero redden. Die waren helemaal niet bang,de mannen begeleiden Salinero in zijn weitje. Vervolgens werd ik weer gebeld door de politie met de mededeling dat er een man op weg was om het paard mee te nemen. Door drassige weiden liepen wij als redders naar het paard die inmiddels achter slot en grendel stond,maar een bedankje kon er niet vanaf. Daar kwam de paarden man met een kar achter de auto, hij vroeg nog of wij wilden assisteren met het vangen van Salinero, maar daar hebben we voor bedankt met de woorden 'wij zijn niet echt paardemeisjes' wij wonen in de stad! De Duitsers waren de “paardeman” ter wille en dreven Salinero in zijn aanhanger, pffft wat een avontuur.
Ien en de meisjes.

C-1000 meisje

C-1000 meisje

Het is woensdag ik heb alleen maar oud brood in huis en besluit bij C-1000 een broodje “kip kerrie” met een lapje casselerrib eronder te kopen'. Dat doe ik wel es vaker als ik moet werken bij de dagbesteding.
Per 5 januari ben ik gestopt met mijn verslaving “roken”, dus verwen ik mijzelf, dat heb ik verdiend vind ik. Aangekomen bij de vershoek van C-1000 zie ik van allerlei broodjes liggen maar niet mijn favoriet de “kip kerrie”.
"Goh” zeg ik tegen het meisje achter de vershoek,”wat jammer dat je geen broodje kip kerrie hebt gemaakt, die wilde ik graag". "Nou”, zei het C-1000 meisje, “maar die maak ik nooit door de week, vandaar dat hij er niet tussen ligt".
Ik zeg met een vriendelijke blik, "nou da’s niet helemaal waar, want ik haal met regelmaat een broodje kip kerrie voor naar mijn werk”. Het C-1000 meisje zegt met enige stelligheid "Dan zult u wel in het weekend werken, want dán maak ik alleen die broodjes en ik sta hier áltijd". Ik begin lichtelijk geïrriteerd te raken en zeg met een nóg stelliger toon;"Punt één heb ik jou hier nog nooit ontmoet en punt twee: werk ik door de week, op de dagbesteding en eet tussen de middag met enige regelmaat een broodje kip kerrie." Mijn opvliegers staan in de rij om eruit te komen!
Maar het C-1000 meisje is onverbiddelijk, "dan zal u wel bij de ander C-1000 zijn geweest, want ik maak nooit broodjes met kip kerrie door de week." Mijn hart slaat inmiddels 120 slagen per minuut, het kwijl loopt uit mijn mond vermengt met sporen bloed van het bijten op mijn wang. Ik ga de uitdaging aan en roep sputterend, "dus jij beweert dat ik lieg?Jij zegt eigenlijk dat ik gek ben en nog nooit een broodje kip kerrie heb gekocht door de week, hier bij de vershoek"? Het C-1000 meisje kijkt me met een arrogante blik aan en zegt, "mevrouw ik sta hier altijd en maak alleen kip kerrie broodjes in de weekenden"
"Zo", roep ik overspannen, “en nooit ‘es ziek zeker, zodat een collega haar creativiteit kwijt kan en eindelijk ook es broodjes kip kerrie kan maken voor door de week?..... Nee, eigenlijk nooit ziek.
Ik snakte ineens naar een sigaret, wat één, een pakje ging ik roken, een slóf als het moest.
Ik zei; "laat ik je dit zeggen kip kerrie muts, mocht hier ooit nog op een woensdag een broodje kip kerrie gesignaleerd worden door mij, ik zal ‘em niet kopen, want die zullen dan wel stokoud zijn als ze op de zaterdag door jouw zijn gemaakt!
Ze keek me ijskoud aan, het liefst had ik haar over al die andere foute broodjes heengetrokken, maar ik wist me bij elkaar te rapen en met opgeheven hoofd te vertrekken.Wat een domme muts bij onze C-1000 !.Ien.

Het verschil maken.

Het verschil maken.

Ken je dat gevoel, dat je aan iemand denkt en dat je diegene dan ook toevallig tegenkomt?

Ik reed rond half 9 naar mijn werk, wilde nog even naar de C-1000 om wat eten in te slaan en dacht ineens aan een vrouw, een moeder van de basis school van Jos en Dave..
Ze was in de jaren 90 samen met haar twee dochtertjes vanuit het voormalige Joegoslavië naar Nederland gevlucht en in Emmeloord komen wonen.
Het was een heel schriele vrouw, iets getint, klein, mager en zwart half lang haar.
Je kon zo zien dat ze geen Hollandse was.
In goede, gelukkige tijden was ze vast een prachtige vrouw geweest.
Haar dochtertjes waren mooie meisjes, uiterlijk waren ze heel verschillend.
De jongste leek op haar moeder, ook donker, een heel mooi, fijn gezichtje.
Haar zus was iets breder en ook zo on-Hollands, ze leek vast op haar vader.
Bij alle drie kon je zien dat ze “gewond” waren, hun blikken straalden wantrouwen en pijn uit.
Op één of andere manier intrigeerden ze mij. Het verhaal (op het schoolplein) ging, dat haar man, hun vader, voor hun ogen was vermoord.
Ik kon me van zoiets verschrikkelijks eigenlijk geen voorstelling maken, al zagen wij hier in Nederland natuurlijk met regelmaat de afschuwelijke beelden op tv van die verschrikkelijk beestachtige toestanden daar in dat land, het voormalige Joegoslavië.
Ik zapte vaak snel weg, kon de beelden niet aanzien en de verhalen over afgesneden geslachtsdelen, uithongering enzovoort niet aanhoren.

Ik heb nooit écht contact met haar gehad, nooit contact met haar gezocht. Ik wilde wel, maar durfde niet. Wat moest ik zeggen? “bevalt het je een beetje in Emmeloord?”. De taal was natuurlijk een barrière, maar de grootste barrière was mijn angst om iets doms te zeggen. Ik wist niet hóe te beginnen.
En nu zag ik haar weer na zo’n 15jaar?. Terwijl ik vlak daarvoor, in de auto, net aan haar zat te denken.
Ze was vóór mij bij de kassa, “9 grote blikken bier” gingen over de loopband, verder niets.
Ze was dikker geworden, maar niet gezond dikker. Haar gezicht was rood en opgeblazen, haar huid was vlekkerig en haar haar viel als een sluik onverzorgd bosje langs haar gezicht.
Wat ik vermoedde werd 2 minuten later bevestigd . Op de fiets had ze haar eerste biertje al open getrokken, het kon geen 5 min meer wachten. Ik reed achter haar over de Europalaan.
Arme vrouw, arme moeder. Ik kreeg er kippenvel van, op één of andere manier voelde het even alsof ik een beetje een aandeel had gehad in al de ellende in haar leven.
Ik had toen misschien wel een verschil kunnen maken door contact te leggen. Of is dat een ijdele gedachte?
Ik had haar toch gewoon een kop koffie aan kunnen bieden, haar kinderen te spelen kunnen vragen. Ik deed niets.
Hoe belangrijk is het dat je je als vluchteling/vreemdeling geborgen voelt tussen mensen. Dat je omgeving je een gevoel van “welkom” geeft.
De vergelijking gaat natuurlijk in vele opzichten niet op, maar in wezen voel ik mij hier, in mijn nieuw gekozen (let wél, gekozen!) woonomgeving ook een “vreemdeling”.
En het doet zo goed dat ze hier naar je zwaaien, je begroeten.
Het geeft een gevoel van geborgenheid, welkom, “hé leuk dat je hier bent komen wonen”.
Een buurvrouw die vraagt of je een “bakkie” komt doen en bij haar poesjes komt kijken. Een beetje “eigen” worden met de mensen om je heen, dat realiseer je je pas als jezelf zo in de “vreemde” komt.
Ik drink hier s’avonds een wijntje omdat wij het zo heerlijk hebben hier en kunnen genieten.
Zij drinkt om de reden te vergeten waarom ze jaren geleden haar vaderland moest verlaten en moest vluchten en er is niemand op haar pad gekomen om hét verschil te maken.
En zo kom je als mens tot steeds meer inzichten.

Ien.

Van die dingen dus.

Je hebt het hier heel wat te beleven zeg, op zo’n donderdagmorgen in onze nieuw verworven omgeving.
Vanmorgen óp naar de gemeente Steenwiek om ons in te laten schrijven als nieuwbakken inwoners.
Bij de balie stond een moeder met zoon van een jaar of 13, ze had met de baliemedewerkster een gesprek over een paspoort en de foto die erin moest.
De jongen had een wat droevig pukkelig gezicht met een "sorry dat ik besta" blik in zijn ogen. Hij had een net iets te korte lange broek aan met een iets te grote jas, zo'n praktische jas voor op de groei en voor regen en wind. Niets voor een jongen van dertien die zich sowieso al ellendig voelt in dit leven.
Zijn moeder had ook van alles praktisch aan, hoe seksloos kan men zich kleden. ( of met mijn moeders woorden te spreken toen ik met een mislukt kapsel thuis kwam "ie bent toch al getrouwd!" (met andere woorden:wat maakte het nog uit!)
Het meisje achter de balie legde uit hoe de jongen op de foto moest voor het paspoort, “recht vooruit kijken”, ja” zei ze "zoals je nu kijkt (met de blik die ik net beschreef) zó moet je kijken, niet lachen, beslist niet lachen!”
Nou zei moeder: "dat kumt helemoal goed, want zo kiekt tie altied, hij lacht amper”. “Én bedankt he!” hoorde ik de jongen denken.Ik was in tegenstelling tot het gemeentehuis in de polder, hier snel aan de beurt, zo gepiept "ergens anders wonen"!
Het gehoopte "welkom" van de burgemeester bleef uit, zo ook de bloemen, maargoed we mogen ons nu inwoners van het Steenwijkerland noemen! En we zijn er bliede met! Daarna lekker de stad in, voor de tweede keer al naar de wijnboer, hij kende me nog! "hijjem al upedrunken?" maar weer drie flesse rosé? Hij weet gelukkig niet dat ik in de tussentied ook al drie keer naar de Aldi ben gerend voor een doosien.
Van de week stond er een man bij de Aldi, die zijn portemonnee vergeten was. "Getverdemme ik heb mien beurs thuus loaten ling!”.” Nou” zei de vrouw achter de kassa, “dan kom ie dat straks toch even betoaln?”.
“ Muj- ie dan effen mien rijbewies als onderpand hebbn” zei de man? nee zei de vrouw verbaasd, "ie komn toch wel weer terugge?"Van die dingen dus, ik word er heel blij van.

Ien.

Alleseter

Ik ben een makkelijke eter, behalve garnalen, inktvis en orgaanvlees kan ik wel zeggen dat ik alles lust.Vroeger toen ik nog "om door een ringetje te halen" was, kon ik écht niet alleen "alles" eten, maar ook iedere dag onbeperkt!.Ik kwam geen gram aan, mijn moeder stopte er ook nog extra dingen in zoals;room en véél suiker, want onze Ineke was zo mager.In de tijd dat ik in de therapiefase van mijn leven zat werd de diagnose bij het Riagg dan ook snel gemaakt, "Anorexia" dat kon je zo zien! Maar niets was minder waar, ik was zo, dat was mijn bouw, ik was een "de Lange". Ik was gewoon niet gelukkig, dáárom zat ik daar.Zo na je veertigste kom je vanzelf aan riepen de meeste vrouwen vanaf mijn 30ste. Ik geloofde er geen woord van maarnu moet ik ze gelijk geven, "ook ik moet opletten wat ik eet!"
Op één of andere manier lijk ik dit niet goed te accepteren, want in mijn nachtelijke uren, diep in slaap wil ik nog van alles naar binnen stouwen zoals: tandenborstels, knopen,pennen, enz. En dit alles blijft altijd hangen in mijn keel. Tijdens één van onze (Hans en mij) eerste nachtjes samen riep ik dan ook ineens in paniek uit; "Hans, ik heb een tandenborstel ingeslikt". Hans die nog niet op de hoogte was van deze nachtelijke vraatzucht liep liefdevol naar de badkamer om mij vervolgens 4 tandenborstels te tonen. "Kijk schat alle vier zijn ze er nog, je hebt geen één ingeslikt". Met open ogen en toch in slaap riep ik dan nijdig:"Ik voel hem toch verdorie, hij zit hier in mijn keel".Ik kan de paniek op zo'n moment niet beschrijven.De tandenborstels werden vervangen door knopen, maar toch bleven de borstels favoriet. Hans loopt al niet meer naar de badkamer, die weet inmiddels wel beter en ik blijf mopperen, dat hij niet snapt dat ik écht..........Gelukkig komt dit niet dagelijks voor, maar nog wel met enige regelmaat. Sinds kort verslind ik ook poesjes, ik droom dan dat ik met mijn mond open lig te slapen en dat er dan een katje inkruipt, van schrik slik ik die dan vervolgens door, maarja die kut katten krijg je niet zomaar weg met het gevolg dat ik Hans weer in paniek roep dat ik een kat half heb ingeslikt. Hans is dan goed wakker, gaat gelukkig niet op zoek naar onze katten, maar probeert mij te overtuigen dat ik het me verbeeld.Het ergste komt nog, laatst bleef ik slapen bij vriendin Miriam, ook daar heb ik een kat verorbert, in paniek (slaap) vlucht ik de gang op, trek één van de vijf deuren open zie haar zoon liggen en zeg;"Niels waar is je moeder? hebben jullie jonge poesjes?Niels deed één oog open (gelukkig!) en zei slaapdronken dat zijn moeder op zolder sliep. Ik rende de trap op en daar werd ik gelukkig écht wakker, nou ja... de realiteit drong tot me door. Daar lag mijn vriendin met man lekker te slapen, het was 4 uur s'nachts en ik probeerde een katje weg te krijgen. En........ik had bar weinig aan en was de slaapkamer van hun zoon van 17 opgestuiterd. Schaamte, vreselijke schaamte.
De volgende dag smste ik Miriam bij thuiskomst dat het erg gezellig was geweest. Miriam smste terug dat ze nog aan het nagenieten was, .....en Niels ook...........Nou ja, dat doet een vrouw van 47 jaar, mét zwembandje, ook wel weer een beetje goed.
Denk dat ik vannacht maar es een olifant naar binnen prop.
Ien.

Niets om je voor te schamen, maar toch....

Mijn arme man heeft een naar lichamelijk euvel namelijk: een aambei.
Het zal wel aan de overheerlijke opperdoes aardappels liggen, want daar kun je wel drie keer per dag van naar de wc.
In ieder geval, hij gaf aan jeuk te hebben, steken enz enz, ja je hoeft mij geen uitleg te geven over aambeien, ik ben specialist in deze pestkoppen.
Maar sinds ik elastiekjes heb laten schieten in mijn achterste, geen centje pijn!
Natuurlijk sta ik mijn man in alles bij, ook in aambeien. Of ik zalf wilde halen? tuurlijk! Doe ik schatje. Aangekomen in de C-1000 zie tot mijn geruststelling dat ze in Steenwiek een stelling hebben voor alle kwalen en je er jezelf bedienen mag. Kijk daar hou ik van! Het blijft raar, maar "paracetamol" komt nog altijd wat makkelijker mijn strot uit dan "sperti".Ik heb namelijk ook de ervaring dat de doorgestudeerde drogist meisjes gelijk interessant gaan doen door te vragen, of ze ook bloeden? want dan is de zalf niet verstandig. Vervolgens vragen ze dan of ze in-of uitwendig zijn. In eerste instantie doe je dan nog of ze voor de buurvrouw zijn, maar na drie vragen val je al vlot door de mand. Maar gelukkig, deze c-1000 heeft hierover nagedacht en wil de klant niet in verlegenheid brengen, dus doe het lekker zelf! Bij de kassa aangekomen gaan alle boodschappen vlot over de band totdat de caissière bij de Sperti is aangekomen, ze doet nog maar es een poging, error, en nog es, error. Ik krijg het langzaam warm en voel een beste opvlieger naar boven komen. Tot overmaat van ramp staat er achter mij een aardig meisje en daarachter een erg leuk uitziende Steenwieker.Ik probeer de caissière te helpen door te zeggen dat ze dan de streepjescode maar moet intikken, maar het meisje achter mij kent de caissière en roept behulpzaam, "hé Jannie, zal ik ff'n kiekn"? Ja dat wil Jannie wel.
Halverwege haar loopje naar de stelling, (die op roepafstand is!) roept het meisje, "hé Jannie hoe heette het ook nog? "SPERTI" gilt Jannie door de zaak, links, nee meer links en toen de woorden "HET IS VOOR AAMBEIEN"!!ZO'N GEEL DOOSIEN". Ik dep langzaam het zweet van mijn rode hoofd, heb het gevoel dat iedereen kijkt en zeg ook nog vergoelijkend tegen de leuke steenwieker "T'is voor mijn man hoor!" Wat? vraagt de Steenwieker die (oh wonder) het geheel niet gevolgd heeft."Oh nee, laat maar" zeg ik snel en draai mijn hoofd af, ik zie er niet uit, gatver , laat die man van mij in vervolg zelf z'n zalf halen! Nooit wil hij iets voor wélke kwaal dan ook, maar uitgerekend voor de meest genante kwaal wil meneer wat zalf. Poe één aambei, ik heb ze per tros gehad! Voorlopig maar even niet naar Steenwiek, alhoewel, wat ben ik bliede dat ze geen spar of super in ons dorp hebben, dan zouden ze altied aan een aambei moeten denken als ze ons zagen.Zo'n praatje doet snel de ronde natuurlijk! En nu smeren maar! De héle tube!
Ien.

Pas je aan je omgeving aan!

Nadat ik gister de buurvrouw van links voor op de trekker zag rieden met een enorme koptelefoon op.(Geloof me, deze was niet aangesloten op een mp3 speler maar gewoon voor het lawaai) Toen wist ik, les 2 komt eraan: "aanpassen aan je omgeving". Voor les 1 "de kennismaking in de buurt" had ik een mager zesje gescoord, de buurt was nog wat de kat uit de boom aan't kieken. Een uitnodiging voor een kuppien koffie zat er nog niet in.Het moest nu maar es afgelopen zijn met de vriendinnen bezoekjes, de wijntjes eind van de middag, de hakjes en de lippestift! Inburgeren zul je! Vanmorgen uit gewoonte, toch nog even een leuk jurkje aangetrokken, oorbellen in, lippenstift op, het blijft moeilijk! Maar weer es óp naar Steenwiek maar nu met een missie. In de eerste de beste winkel een mooi groen landelijk, degelijk bloesje gekocht en gevraagd naar de plaatselijke kapper. Bij de kapper een makkelijk degelijk kapsel uut- e-zocht. Nee, echt tevreden keek ik mijzelf niet aan nadat de kapster vroeg of ik et mooi vond, maar: "prima" riep ik blij, het hoorde bij les 2 tenslotte "pas je aan, aan je omgeving". Thuisgekomen, jurkje uit, spiekerbox, klompen en mijn werkbloesien aan en óp naar de schuur! Ah daar stond die, dé grasmaaier! Kom maar op, wij gaan samen de voorkant eempies doen. Na een zoektocht naar elektriciteit, {dit komt hier onder een plank vandaan, onder de grond!)begon het grote werk. Ah! daar kwam een knecht op de fietse, "heuheu" riep de knecht". "Heu heu" riep ik terug met een blik alsof hij uit het niets kwam. Ha,de eerste was binn, ik werd gespot met mijn grasmaaier, buitenbloes en spiekerbox met klompen.
Nu zullen ze in de buurt wel zeng: "Gho die vrouwe die kan wel wat heur, hej ie dat e'zien? die kan werkn heur!".
Respect zal ik krijgen, morgen moet ik helaas werken dus ik kan niet geliek bij iedereen op de koffie. Na de knecht kwamen er nog verschillende boern langs en allemoal zwaaien en groetn. Ik heb mijn buurvrouw niet gezien, maar het kan maar zo zijn dat ze achter de geraniums zat te kiekn. Ze zal vanavond wel noar haar buurvrouwe goan en zeggen dat ze zich zwoar vergist hebbn en mij als de donder uutnodigen. Acht boeren, drie kienders en nog es twee knechten verder was het genoeg, het gras was weer kort en de klompen konden uut. Binnengekomen aanschouwde ik mijzelf als "de nieuwe Ineke" in de spiegel en schrok me te pletter. Mijn bloes heeft drukknoopjes en de bovenste drie waren losgeschoten waardoor ik half in mijn BH liep. Ineens trokken alle boeren en knechten weer langs mijn netvlies, "hier was stront aan de knikker", hoe draai ik dit recht, geen boerin die met mij een bakkie wil doen. Ik geef het op, tijd voor rosé.
Ien.

Hoe sportief kun je zijn?

Sinds enkele weken doe ik het weer, sporten! Mijn huisloopband is bezweken onder mijn "fanatisme". Mijn zus Marja was hier getuige van, toen ik hem aan haar wilde demonstreren sloeg hij op hol, ik kan hard lopen, maar zó hard....
In ieder geval, het ding kon niet meer gemaakt en omdat ik gestopt was met roken, sloeg de paniek toe, "ik moest sporten! Anders vlogen de kilo's eraan".
Mijn man Hans had voor mij het abonnement geregeld, eigenlijk wilde ik eerst proefdraaien, een paar keer kijken enzovoort, maar er lag al een waar abonnement klaar, inschrijfgeld enz.
Kortom er was geen weg meer terug. spórten moest ik en om het geld er een beetje uit te halen zéker 2 keer per week.
Ik had me voorgenomen op de maandag en de donderdag te gaan. Maandagmorgen struikelde ik al over de sporttas, "oh ja, dat moet vandaag". Eerst de tas maar es ingepakt: een handdoek voor het zweet, een borstel, een sportbroek, en een leuk maar niet overdreven T-shirt en niet te vergeten de deo en de schoenen.
Wat ik ook meenam is mijn mp3 speler, lekker op mijn eigen muziek hardlopen, zalig! Met de auto rij ik met mijn sporttasje naar de sportschool. Het is er druk, bah daar heb ik een hekel aan, dat geloer naar elkaar.
Maargoed als een volleerde sport vrouw kom ik de kleedkamer in, werp mijn sporttas op de bank en ga mij uitkleden. Ik kijk vooral naar de bank, want om mij heen staan allerlei vrouwen poedelnaakt die ongegeneerd met elkaar aan het kletsen zijn.
Mijn opvoeding speelt op, ik zie mijn vader weer met 3 handdoeken gillend over de gang rennen dat wij vooral niet mochten kijken. Stiekem kijk ik toch een beetje en constateer dat ik de dikste niet ben en dat sommige vrouwen in de polder zich echt erg goed kunnen kleden, want tjonge jonge, wát een lijven!. Op het moment dat ik in mijn onderbroek en BH sta, staan er twee meisjes van in de twintig zich om te kleden en op dat moment begrijp ook ik weer dat er gesport moet worden. Wat is ouder worden toch een tragiek soms. En het komt nooit meer goed, zo'n gladde jonge huid is gewoon verleden tijd, bah! Achter mij hangen allerlei kastjes voor je kostbare spulletjes, de sleutel kun je bij de balie leggen, verteld mij één van de meisjes. Ik zie er leuk uit vind ikzelf, hou wel geforceerd mijn buik in die ik er straks ga afrennen. Heb ik alles? Mijn MP 3 speler, mijn handdoekje en sleutel en een flesje water natuurlijk! Ik ben er klaar voor!!! Ik loop naar de fitnessruimte alsof ik dit dagelijks doe, als je bij fitness binnenkomt krijg je hetzelfde gevoel als de binnenkomst bij de kerk van vroeger, je had dan ook het gevoel dat iedereen keek en dat deden ze ook!
Stoer loop ik naar de hardloopband. Ha! de instelling van de gegevens, mijn gewicht, en de hellinggraad, ik toets maar wat in want begrijp het apparaat niet goed, vervolgens de tijd, laat ik beginnen bij 10 minuten, en de snelheid: "nou 10 lijkt me te doen!" Ik doe mijn MP3 speler aan en druk deze bij gebrek aan schoudertas of zak tussen mijn broekband. En nou maar rennen, Heerlijk! Ik ben er klaar voor. Naast mij loopt een vrouw van mijn leeftijd in wandelpas op de loopband, "Muts, ga toch lekker rennen!" denk ik.
Ik zie haar ook respectvol naar mijn gegevens kijken, ik doe mijn dopjes in de oren en voel de loopband onder mij weg glijden, tot de snelheid van 10 , wat aardig hardlopen inhoud. Doordat er een man links van mij nog harder gaat, kom ik slecht in mijn ritme en grijp ik regelmatig de grepen beet omdat ik er bijna afdonder.
Ineens heb ik het gevoel dat ik een wind moet laten en deze door de muziek van de MP 3 speler niet hoor, ik doe één dopje uit en span mijn billen goed samen.
Na 3 minuten ben ik kapot, mijn benen zijn als lood en ik vermoed een griepje onder de leden te hebben. Dat gaat nooit lukken die 10 minuten.
Ik kijk es goed op mijn instelling en het blijkt dat ik een hellinggraad van 5 heb ingetikt, dat betekent dus: rennen tegen een berg op. De calorieën verbranding stand liep al verbazend snel op, dit leidde tot een misprijzend gezicht van mijn buurvrouw die voor deze stand een uur moet wandelen. Ik zet de hellinggraad op 0.0, he he dat gaat beter en nu lekker lopen. Maar door al dat zweet glijd mijn MP3 speler hups naar beneden mijn broekspijp in, ik donder zowat gestrekt achterover.
Mijn buurvrouw heeft dan een vreemd sadistisch trekje om haar mond. Als ik weer omhoog kom en net niet door de ramen achter mij geklapt ben, kom ik aan bij de 10 minuten, eindelijk de koelingdown. Al lopend zeg ik moedig tegen mijn buurvrouw "he lekker hoor". Maar ik denk "hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg"? Voor de vorm doe ik nog wat oefeningen voor de beenspieren en de buik en ga met een blik van "rustig aan beginnen" de ruimte weer uit.
In de kleedkamer is het een schapenhok als bij het zwembad van vroeger, gezellig met z'n allen onder de douche, nou mij niet gezien. Een half uur na thuiskomst damp ik nog en is mijn kop vuurrood en enigszins gezwollen, ik blijf een uur binnen voordat ik me buiten durf te vertonen. Hoezo wordt je mooier door de sportschool? Ik heb gelukkig 2 dagen om me voor te bereiden op de volgende gang, ik zet door!! voor zolang als het duurt.
Ien.

Mag dat?

Mag dat?

Vanmiddag ben ik met mijn jongste zoon Dave naar het CBR in Lelystad gereden voor een theorie examen voor de auto.
Na één mislukte poging word je er als kandidaat niet echt rustiger op.
De theorie examens zijn niet voor de poes, als het CBR kans ziet je te laten zakken, zullen ze het niet laten! Er komt daar wat geld binnen!
Ik heb daar een uur moeten wachten terwijl Dave daar binnen aan het zwoegen was. Er zaten in mijn zicht drie vrouwen bij de administratie, na ongeveer drie kwartier kwam de vrouw van de examens terug en riep vertwijfeld; "nou zoiets heb ik nog nooit meegemaakt" "Zo slecht gemaakt?" riep haar collega, "ja deze groep was wel het meest treurige wat ze ooit geëxamineerd had.
Vervolgens ratelden de machines de fouten van de kandidaten eruit.
Als moeder doet dat wat met je, ik heb mijn kind dagen achtereen achter de computer gezien om het één na het andere examen te doen.
Wanneer ik boven op de gang liep hoorde ik de vrouw van de cd ROM weer vragen "u wilt hier rechtdoor rijden , mag dat?” en Dave maar zuchten. Het woord "Mag dat" dendert al een week door ons huis.
Ik stelde mijzelf in de C- 1000 ook al de vraag; "u wilt bananen kopen, mag dat?" of op mijn werk " U wilt uw cliënt die uit nijd in zijn broek heeft gepoept de nek om draaien, mag dat?” Of thuis; "u wilt uw man die weer te laat thuis komt om te eten een gehaktbal in zijn gezicht smijten, mag dat?”
Eigenlijk kun je zo je hele dag vullen met alle keuzes die je door de dag heen hebt.
Het zou een mooie CDA slogan kunnen zijn, “Vraag het jezelf es wat vaker af?”, "Mag dat?". Bijvoorbeeld in het kader van normen en waarden;"Ik wil vreemd gaan, mag dat?"
Maar nu terug naar Dave.
Het zweet stond mij vol in de handen, ik ben nog net niet naar die balie gerend om overspannen te roepen, "en, Dave Kuik, zit die erbij, is die geslaagd?”
Nee, ik bleef keurig met natte handen en een overspannen hart op de bank zitten.
Vervolgens gaat de examenvrouw met een bakje naar binnen, per rij geeft zij de briefjes uit. Heb je een grote witte met je pasfoto aan een paperclip dan ben je gezakt, maar heb je een klein mooi verpakt papier met een hoesje erom en de pasfoto op de juiste plek, Yes, dan ben je geslaagd. Veel boze teleurgestelde mensen kwamen eruit, ook een hele groep Urkers, allemaal gezekt, (Urks voor gezakt) “Goddeloos, Ja nou wiet ik ut ook niet moar.” (Urks voor: “Verdorie, Ja nou weet ik het ook niet meer”) Ik zei in mezelf (want Urkers hebben soms een kort lontje) "wat dacht je van goed leren?”
Al wat uit die ruimte kwam, geen Dave. Hij zat op de laatste rij, vandaar.
Nu ging ik meekijken, het bakje werd leger en leger, er lagen nog een paar “geslaagde mapjes”in.en er stak nog één grote map uit. Dave was de vierde, hij kreeg een “geslaagd!”mapje en een felicitatie. Een grote grijns kwam tevoorschijn, geslaagd!!! "Ik heb et mam”, zei die trots en ik zei met een gebroken stem zoals ik die van mijn moeder kende “mooi hoor jongen" Ik stond notabene zowat te janken, ik begon nu écht op mijn moeder te lijken.
Nou ja, Mag dat?